Zand

Ze ging wel, maar vooralsnog met de hakken in het zand. Ik ben dol op haar. Als ik in de ochtend voor de overdracht de unit opkwam en haar zag wist ik dat het een goede dag ging worden. Ik gebruik bewust de verleden tijd, want dit was op onze oude locatie.

Een heel goede verpleegkundige en vooral een heel fijn mens. We hebben dezelfde humor, kunnen net zo goed mopperen maar vooral ook heel goed lachen samen. Om onszelf, de soms bizarre situaties waar we in ons vak in terecht kunnen komen, en vaak om de combinatie van dit alles. De afgelopen maanden lachten we helaas steeds minder samen. Omdat we elkaar in de nieuwe situatie veel minder zagen, en als we elkaar zagen zag ik niet meer die vrolijke ogen, maar een bedrukt gezicht, en veel stress.

We gingen samen met ons team naar de nieuwe werkplek. Daar waar toch ongelooflijk veel anders is. De reistijd, de architectuur van de afdeling, de logistiek, de materialen, de pakken en natuurlijk het team. De patiënten bleven gelukkig en ook dat team groeide, misschien wel sneller dan verwacht. De hakken kwamen gaandeweg wat los uit het zand maar het ongemak bleef, en werd langzaam maar zeker alleen maar groter. Zekerheden en handelingen die voorheen als een tweede, en soms zelfs eerste natuur aanvoelden werden onzekerheden en twijfels. Daar was weer dat zand waar die hakken eerst zo stevig in geworteld waren. Maar dat nu voelde als een woestijn van los zand waarin geroepen werd maar de echo het antwoord ook niet gaf. Want wat was het antwoord dan ook? Waarom dat gevoel? Waarom die onzekerheden? En wat is er toch voor nodig om dat gevoel weg te nemen?

Tijdens de verschillende informatiebijeenkomsten vanuit het management, voorafgaand aan de alliantie werd er gesproken over alle voordelen. De woorden groter en beter, ja zelfs de grootste, werden gebruikt. Maar er was ook oog voor de eventuele moeilijkheden. Er werd benoemd dat er gemiddeld een verloop van 10 procent is bij een dergelijke fusie. Wat zeggen die woorden en getallen? En is het acceptabel, 10 procent? Ik zocht het op en zag dat in 2018 het verloop van personeel in academische ziekenhuizen 10,8 procent was*. Tegen dat licht lijkt dit getal vergelijkbaar. Maar het voelt niet zo. Ik blijf me afvragen of er genoeg aan is gedaan om mensen te behouden. Want percentages of niet, elke verpleegkundige uit ons team die weggaat is me eentje te veel. Omdat we een team zijn, omdat we samen die afdeling neerzetten en omdat het al zo krap is. Zij gaat weg omdat het haar een maatje te groot is. Ze mist het contact met haar collega’s door de eenpersoonskamers. De korte lijntjes. Voor niet iedereen is groter beter, en de grootste willen zijn is niet voor iedereen hetzelfde als de beste. Ik ga haar missen maar ik zal blij zijn als die lach weer terugkomt.

*Barometer Nederlandse gezondheidszorg 2018, EY.