Wie ben ik?

Ik ben traumachirurg in een academisch ziekenhuis. Ik ben een dokter met generalistische inslag, schrijf af en toe een artikel en vind opereren best leuk. In feite heb ik een fantastische baan. Toch erger ik me regelmatig wezenloos. Aan ons als medisch specialisten en ook aan mezelf. Hoe dat komt? Laat me u meenemen in de wondere wereld van een (academisch) traumachirurg.

Volgens de plastisch chirurgen kunnen wij geen gebroken vingers opereren. We besluiten om alle, door traumachirurgen in onze regio, geopereerde vingers op een rij te zetten. We opereren veel patiënten met gebroken vingers en 80 procent heeft een goed resultaat. Daarmee scoren we keurig internationaal en dus publiceren we dit in een Amerikaans handenblad. Toch maar doorgaan met opereren dus.

Volgens de gastro-intestinaal chirurgen mogen wij geen buikoperaties meer doen. We besluiten om onze buikoperaties van traumapatiënten van de afgelopen tien jaar op een rij te zetten. We hebben een lage mortaliteit in vergelijking met de landen om ons heen en relatief weinig littekenbreuken. We publiceren onze resultaten in een Europees traumablad en opereren rustig verder.

Onze fellow komt terug van een schoudercursus met orthopedisch chirurgen. Belangrijkste les:  traumachirurgen moeten geen schouders opereren, want ze denken er te weinig over na. Recentelijk is een collega traumachirurg bij ons gepromoveerd op schouderfracturen. Of we gebroken schouders moeten opereren weten we nog steeds niet, maar er is wel over nagedacht.

Vandaag loop ik visite op de intensive care. Of patiënt X, los van de reparatie van een gebroken elleboog, ook een tracheostoma kan krijgen. Maar wel met een kleine incisie, want onze incisies zijn altijd te groot en dat geeft lekkage. Dat kunnen kno-artsen veel beter. U raadt het al, we gaan het uitzoeken.

Hoe leuk is onderzoek doen dan nog? Ik krijg langzaam het idee dat we het moeten doen om collega’s te overtuigen in plaats van patiëntenzorg te verbeteren. In het licht van de huidige superspecialisatie, is een generalistische inslag kennelijk niet wenselijk.

Ben ik dan heilig? Allerminst. Plastisch chirurgen kunnen geen trauma, gastro-intestinaal chirurgen al helemaal niet en orthopeden opereren alleen met mooi weer. Intensivisten zijn onze zaalartsen en moeten dus gewoon doen wat wij zeggen. Tevens heb ik nog nooit een kno-arts gezien bij een echt moeilijke luchtweg. Kortom, ik blaas een aardig deuntje mee en erger me wezenloos aan mezelf.

En daar gaat het mis want we verwisselen de ‘wie’- met de ‘wat’-vraag. Wat zijn we? We zijn allemaal hoogopgeleide, gemotiveerde, hardwerkende professionals die iedere dag het beste willen voor de patiënt. Daarom worden we ons werk. Dat mag, maar gaat helaas te vaak gepaard met begeleidend ego en laatdunkend gedrag richting collega-specialisten.

Dus wie ben ik? Ik ben Marijn, 37 jaar, vader van twee kleine meisjes en af en toe een beetje kort door de bocht. Ik houd van samenwerken: bij voorkeur met plastisch chirurgen, gastro-intestinaal chirurgen, orthopeden, intensivisten en kno-artsen.