Spud - Christianne Ong

Ik treed de Cubicle binnen van Spud. Ik trek het gordijn van zijn Cubicle dicht en scherm ons af van de hectiek van A&E. Ik keer het geroezemoes van A&E de rug toe en sta oog in oog met de harde realiteit van een trainspotter.

De typische necrotische injectieplekken verspreid over zijn lichaam. Zijn ogen gevuld met die bekende lege blik; de weerspiegeling van de meedogenloze affaire waar hij zichzelf aan heeft overgegeven. Alsof ze met iedere gift die ze zichzelf geven, een stukje van zichzelf verliezen.

Legal high. Zoals de naam al zegt is het niet verboden en je wordt er high van. Maar daar is ook alles mee gezegd. De highs, onder andere bekend onder de namen blue stuff, bathsalts en burst zijn voor eenieder boven de 18 verkrijgbaar in zogenaamde growshops. Ik vind het een bizarre controverse; het is niet te verbieden omdat we gewoon niet weten wat er precies in zit, maar tegelijkertijd hebben we geen idee wat de gevolgen voor de gebruiker zijn op de lange termijn.

Ik vind het echt troep. De verhalen ‘van vroeger’ over de heroïneabcessen, die ik van de ervaren verpleegkundigen in Heerlen hoorde gedurende mijn vorige baan als anios SEH, zijn hier gewoon de keiharde realiteit. De smerige abcessen gaan gepaard met exotische bacteriën tot zelfs de necrotiserende fasciitis. De meeste nec fash-casussen die we dit jaar hebben gezien waren IVDU’s. Voor deze dreigende casussen heeft de microbiologie zelfs de nec fash-cocktail uitgevonden, bestaande uit een combinatie van vijf intraveneuze en orale antibiotica.

Ik observeer Spud, de IVDU. Dé casus die geen enkel specialisme onder zijn hoede wil hebben. Interne en ortho zijn de uitverkorenen. Het is wachten tot ze vanzelf beslissen dat ze niet meer in het ziekenhuis willen zijn, maken daarmee dus ook eigenlijk nooit hun antibioticakuur af en daarnaast ontstaat er vaak genoeg een sterk vermoeden dat ze hun infuus gebruiken voor hun legal highs.

Spud is gelukkig niet doodziek. Hij is gekomen omdat hij zich zorgen maakt over een zwelling lateraal van zijn dijbeen. Het is een oppervlakkige, fluctuerende zwelling. Perfect voor een I&D in A&E. Ik leg hem uit wat ik ga doen en dan komt de reactie die iedere IVDU geeft: het maken van een kleine opening ‘scares the shit out of them’. Voor deze gevallen gebruik ik een speciale methode om ze gerust te stellen.
‘Don't worry, Spud. It is just like repeatedly injecting yourself with a needle; it is an unpleasant undertaking but the result makes you feel better.’

Ik pak de nitrospray uit de kast, een mes, wat jodium en gazen. Spud is zenuwachtig, net als ik. Ik heb een verpleegkundige bij me die me assisteert, maar de gedachte dat ik mijzelf door een plotselinge beweging van de IVDU met het mes snijd tijdens deze procedure sluimert altijd in mijn achterhoofd en maakt me toch enigszins nerveus.

Ik heb mijn voorbereidingen getroffen en stop even. We kijken elkaar diep in de ogen. Spud wil hier niet zijn, en ik evenmin.

‘Believe me Spud, I like being in this situation just as much as you, but it's the way forward.’
‘Aight, get on with it then’, antwoordt hij.

Ik gebruik de nitrospray royaal om de huid enigszins te verdoven met de koude. We kijken elkaar nog een laatste keer aan. Hij geeft mij een goedkeurende knik en leunt achterover en pakt de rails van het bed stevig vast. Ik pak het mes terwijl mijn hart in mijn keel klopt. Al heb ik het vaker gedaan, ik weet dat ik maar één kans krijg om The Cut te maken. Ik krijg maar één kans voordat hij zich realiseert dat het pijnlijker is dan het injecteren van een legal high.
‘Whatever you do, Spud, at all cost, don't move your leg.’
Ik leg het mes zachtjes tegen de huid aan.
‘Here it comes.’
Met een vloeiende beweging snijd ik in één keer door de huid heen en open haar 8 cm. Gelijk trek ik het mes terug. Spud schreeuwt het uit. De pus stroomt eruit. Het abces is ontlast.
‘F***ing hell! F***!! What the f***! It feels like you are f***ing trying to f***ing cut my f***ing leg off! F***! Man, that f***ing hurts!’

De eerst lege blik in zijn ogen is gevuld met agony. Even stopt het achtergrondgeroezemoes in A&E.
Wij geven hem een moment om tot rust te komen, waarna ik het abces ruim uitwas en nog een keer een tirade van F's moet ondergaan, omdat ik met mijn vinger een keer goed voel hoe het abces precies loopt. De tirade doet me niks. Ik ben opgelucht dat het me weer gelukt is zonder dat ik mezelf met het smerige mes heb gesneden.

Na tien minuten is hij klaar om naar huis te gaan. Ik geef hem de gewoonlijke instructies, ook al vraag ik me af of het enig nut heeft. Ik open het gordijntje van zijn cubicle.
‘Heya, doc!’
Met een zucht draai ik mij om. Wat wil hij nu weer?
‘Thanks for ya help. Am sorray fo' swearin' at ya. I knoo you were jast doin' yer job. Am sorray.’
Ik kan het niet helpen om vriendelijk naar hem te lachen.
‘It's allright Spud, happy to help.’

Het blijft mij iedere keer weer verbazen hoe zelfs deze mensen bijdragen aan mijn job satisfaction.

Christianne Ong