Blogs & columns
Schelto Kruijff
Schelto Kruijff
2 minuten leestijd
Blog

Room-mates

1 reactie

Afgelopen zondag werden wij om 4.00 uur ’s nachts wakker gebeld door mijn schoonouders. Een nier!

Mijn schoonvader wachtte namelijk op een tweedehands nier vanwege cystenieren. Diezelfde avond lag hij met het niertransplantaat op de afdeling Nefrologie van ons ziekenhuis. Vanuit mijn beroepsperspectief komen niertransplantaties in ons centrum zeer regelmatig voor (drie tot vier wekelijks) waardoor je het een beetje ‘normaal’ kunt gaan vinden. Maar hoe anders was dit toen ik het van dichtbij meemaakte bij een dierbare. Mijn schoonvader maakte in één dag een transitie van een miserabel leven met intense moeheid, jeuk, kou, gebrek aan eetlust en dialyse naar ... een leven zonder dit alles. Het bleek een wonder. Maar er ontspon zich nog een klein wonder.

Naast hem kwam een mevrouw te liggen die ook een niertransplantatie ondergaan had. Ik merkte door de dagen heen dat er een band ontstond tussen deze twee lotgenoten. De tweede dag was daarom een sombere dag. Niet omdat het slecht ging met hem, maar omdat zijn buurvrouw opnieuw geopereerd moest worden. Gelukkig herstelde zij zich weer snel, sloot weer aan bij het gemeenschappelijke revalidatietraject. Dit herstel leken ze bijna samen door te gaan. Ze trokken zich op aan elkaar, gaven elkaar over en weer tips en adviezen en families werden aan elkaar voorgesteld. In de tweepersoonskamer hing een goede constructieve sfeer. Van de verpleging hoorde ik dat mensen zelfs na het ontslag contact met hun ‘room-mates’ houden.

Toch vond ik bij verdere verdieping in The International Journal of Healthcare Improvement van dit jaar dat twee derde van de patiënten liever een eigen kamer zou willen vanwege privacy en comfort. Een internetzoektocht liet juist zien dat een groot deel van de mensen tijdens het herstel toch graag in een omgeving ligt met sociaal contact. Zijn wij uiteindelijk niet juist groepsdieren in heftige tijden? Uit het artikel bleek ook dat juist de verpleging gecombineerde kamers als veel veiliger ervaart. Over de sociale rol en de invloed op het herstel van de ‘roomies’ is weinig bekend. Maar voor mijn schoonvader en zijn sparringpartner werkte het goed. Als lotgenoten gingen ze stapje voor stapje vooruit en mijn schoonvader, zeker niet per se een groepsmens, was zeker verpieterd op een kamertje alleen.

Negen dagen na de operatie was er een dubbelklapper: het duo mocht op dezelfde dag met ontslag! Omdat ze banketbakker is, trakteerden ze samen speculaas.

Deze week bezocht ik mijn schoonvader thuis. Op de mat lag alweer een kaart van zijn room-mate.

niertransplantatie
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Peter Muitjens

    Revalidatiearts bij Adelante, Hoensbroek

    Bij de voorbereiding van de vernieuwbouw van ons revalidatiecentrum hebben we een enquete gehouden onder (ex)-revalidanten mbt hun voorkeur voor een 1- of 2 persoonskamer. Tot mijn verrassing gaf ongeveer 60% van de mensen de voorkeur voor een 2- pe...tsoonskamer. Bij de verbouwing is hier rekening mee gehouden, 40% van de bedden bevinden zich op een 1 persoonskamer.
    In de praktijk werkt dit prima. Patienten kunnen vrijwel altijd hun voorkeur krijgen.
    Opvallend is de geweldige sfeer die er vrijwel altijd op de 2 persoonskamers heerst.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.