Meditatie redt levens

Mediteren is iets raars. Er komt nooit wat je denkt dat er gaat komen. Zo dagelijks op dat kussen zittend, dient zich nooit aan wat je verwacht. Net als je nooit kunt weten wat het volgende geluid zal zijn, weet je nooit wat de volgende gedachte is die in je opkomt.

Al dágen zet ik me schrap voor een tornado aan kaki- en camouflagekleurige gedachten vanuit mijn onderbewuste, nu ik mijn tweede zoon begin deze week aan de poorten van de Koninklijke Militaire School in Brussel heb afgeleverd. Waarop een storm van legenestsymptomen in het kwadraat me overviel. Maar nee, mijn onderbewuste heeft blijkbaar geen moeite om dat te verwerken. Of het is nog te vers en te heftig, dat kan ook. Of ik heb er al genoeg over geschreven, want naast mediteren is schrijven wat mij het meest helpt om de hobbels en bobbels van het dagelijks leven uit te deuken. 

Maar geen militaire bubbels te verwerken, geen ik-mis-mijn-kind-sentimenten, geen vuiltje aan de lucht in hart en geest, zo lijkt het.
Nee, vanochtend toen ik zo lekker op mijn kussentje met aandacht mijn ademhaling zat te tellen, rijpte er een heel ander plan. Ooit las ik in Huisarts & Wetenschap een artikeltje over een huisartsenpraktijk waar aan de jaarlijkse griepcampagne een onderzoekje was gekoppeld: met een uiterst simpel ecg-apparaatje werd er aan casefinding gedaan naar ongediagnosticeerd atriumfibrilleren.
Dat zijn wij dit jaar ook van plan in de praktijk. Maar logistiek is dat nog niet het makkelijkste klusje. En vandaag besloot mijn onstuurbare onderbewuste even te helpen. Er rolde zo een plan van aanpak uit. Toen na twintig minuten het belletje het einde van de zit aankondigde, kon ik zo het stroomdiagram uitschrijven en een Excel-schema opmaken. 

Ben benieuwd hoeveel nieuwe gevallen we zullen vinden. En hoeveel hartinfarcten en CVA’s we zo misschien zullen voorkomen. Ja echt, meditatie redt levens.
Ondertussen tijgert mijn zoon op dit eigenste moment door de modder en leert hij een geweer hanteren. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ook dat uiteindelijk het redden van levens tot doel mag hebben. Het leven blijft één grote paradox, ik raak nooit uitgemediteerd.