How do you say dad?

Wij Nederlanders zijn zo trots. Binnen de grenzen klagen we alom, maar in het buitenland pronken we met alles wat ons kikkerlandje rijk is. Ajax, Johan Cruijff, kaas, wiet en tulpen, we zijn er trots op! Onze gezondheidszorg, de allerbeste. En ons onderwijs is top, kijk maar hoe soepel wij omschakelen van Nederlands naar Duits, Frans, Spaans of - yes indeed - Engels!

Ja Engels, welke Nederlander spreekt het niet? Wij spreken het zelfs zo goed dat hele of halve studies tegenwoordig in het Engels worden onderwezen. Daarmee is Nederland een serieus (en meestal goedkoper) alternatief geworden voor Angelsaksische universiteiten. Buitenlandse studenten met een dikke beurs kunnen nu voor een prikkie in Nederland komen studeren: globalisering heet dat in managementtaal. Maar eigenlijk levert dat de universiteiten vooral veel geld op.

Ik begeef me op glad ijs (schaatsen! shorttrack!) als ik vraagtekens zet bij de ‘verengelsing’ van het universitaire onderwijs. Hoe dan ook is de universiteit aan haar stand verplicht om kwalitatief goed onderwijs te bieden. En daar hoort bij: een goed en gemotiveerd docentencorps dat excelleert in wetenschap en onderwijskunde, maar ook taalkundig zijn mannetje kan staan. En hier schuurt het. Want Engels is niet de moedertaal voor de meeste studenten, voor de meeste (Nederlandse) docenten ook niet! Dus kan het niet zo zijn dat het niveau van student-docentinteracties heel hoog is, laat staan excellent.

Ook ik ervaar dit. Mijn Engels is aangeleerd door het nauwkeurig bestuderen van Sky Channel’s Fun Factory (Transformers, He-man) als kind, meezingen met Pearl Jam’s Eddie Vedder als puber (maar probeert u eens de teksten van Yellow Ledbetter te ontleden) en de laatste jaren vooral door het bekijken van veel honkbal- (MLB) en NBA-basketbalwedstrijden. Ik weet dat ik me in Amerika prima kan redden en zowel amusante als serieuze gesprekken kan houden in het Engels. Maar in hoeverre ben ik in staat om vermakelijke en educatieve colleges te geven over anemie en leukemie? Ik wist het eigenlijk niet, tot recentelijk. In de voorbereiding voor een nieuwe collegeserie voor geneeskundestudenten las ik een klein berichtje waarin docenten werd aangeboden een evaluatie te krijgen van de ‘Testing Unit Language Center’. Een van mijn colleges is nadien opgenomen en bekeken door taal- en onderwijskundigen. Het was geruststellend om terug te horen dat ik niet op taalcursus hoef (‘fully ready to provide presentations in English’), maar ik heb punten om aan te werken (‘consider increasing the formality of his English’). Maar bovenal genoot ik van het enorme voorrecht om op deze manier feedback te krijgen op mijn taalkundige en onderwijskundige vaardigheden.

Nederlanders mogen best trots zijn: op alles wat Nederland is en biedt. Het is voorts bemoedigend dat we alleen maar beter worden. Er is op zijn minst één universiteit die actief bezig is om de eigen docenten beter te maken. Komt u eens kijken in Groningen, het is een groot feest.

medischcontactlive.nl