Hoe moeilijk kan ’t zijn? Best moeilijk

Onbegrijpelijk dat ik daar niet aan gedacht heb. Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan. Hoe moeilijk kan het zijn? Eén maand geleden geopereerd, aan een kwaadaardigheid, rugpijn en kortademig. Hoezo heb ik niet aan longembolieën gedacht? Ik begrijp mezelf niet zo goed. Maar de waarheid is: ik heb er niet aan gedacht. En de patiënt zit tegenover me terwijl de cardioloog dit door de telefoon oppert.

Dus ik kan er niet omheen en vertel de patiënt dat ik hem ga insturen naar het ziekenhuis, dat het ook nog iets anders zou kunnen zijn waar ik niet aan gedacht heb.

Twee dagen geleden zag ik hem voor het eerst op het spreekuur, in de waarneming. Een, tot de operatie van een paar maanden daarvoor, volledig gezonde man van midden 70. Ging nooit naar de dokter. Maar nu benauwd en wat pijnlijk, niet lekker. Sinds ergens vorige week. Toen nog op controle in het ziekenhuis geweest, hartfilmpje en zo was toen goed geweest, maar het ging steeds minder goed. Ik had hem nagekeken, vond hem ook wat kortademig en hoorde wat vocht op zijn longen. Hij had ook een snelle pols. Ik dacht dat hij misschien gedecompenseerd was en duidde de pijn als passend bij misschien metastasen van zijn tumor. Dus foto en lab. Dat liet een verhoogd BNP zien en de foto liet ook wat overvulling zien, dus dat paste wel bij mijn diagnose. Nog even overlegd met de cardioloog toen, en die stelde inderdaad voor even ontwateren.

Ik had ze uitgebreide instructies gegeven dat als het niet beter zou gaan, ze voor het weekend terug moesten komen. En dat deden ze nu. Er was niets veranderd, alles nog precies hetzelfde. Dus ik belde opnieuw de cardioloog. Een andere deze keer. Die me de briljante suggestie van longembolie aan de hand deed. Waarvan ik nog steeds niet begrijp hoe die niet in mijn differentiaaldiagnose terecht is gekomen. Waarschijnlijk heb ik toch meteen te veel aan decompensatio cordis gedacht en oogkleppen op gehad voor de rest.

Gelukkig had ik ze terugbesteld. En waren ze ook gekomen. Na mijn uitleg stuurde ik ze naar de Spoedeisende Hulp voor verder onderzoek en behandeling.

Een dag later zie ik het bericht in het postvak. Ook geen longembolieën. Een gemist infarct van een week oud. Via de longarts dus alsnog naar de cardioloog. Ja dat kon ook nog, ook niet aan gedacht. Bijzonder eigenlijk dat je soms in een consult vrij snel een bepaalde weg inslaat met een idee van een diagnose en dat je dan niet altijd alle andere opties bewust bedenkt en verwerpt.

Gelukkig bleek bij navraag dat hij zich door mij serieus genomen had gevoeld en goed nagekeken. En hij nam het me niet kwalijk dat ik de diagnose niet meteen dezelfde dag heb gesteld.