Het blijven chirurgen
1 reactieDe afgelopen blogs heb ik regelmatig gepredikt over de vooroordelen die er tussen de verschillende specialismen en disciplines zijn en dat daar nodig wat aan moet veranderen. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik me daar ook schuldig aan heb gemaakt.
Ik was nooit een groot fan van chirurgen of hun vakgebied. Het waren toch de loodgieters die niks anders konden dan een beetje sleutelen of vervangen wat kapot was. Ik zag daar de charme niet van in. Daarnaast werd het vak over het algemeen uitgevoerd door arrogante narcistische persoonlijkheden zonder sociale vaardigheden.
Tot mijn coschappen. De stage waar ik het meest tegenop had gekeken bleek een van de leukste te zijn. Het was nog altijd veel meekijken, maar er viel bij dit vakgebied ook echt wat te zien. En al mocht je op de ok niet veel anders dan een haak vasthouden tot je kramp had in alle ledematen, je mocht tenminste iets.
Bij mijn stage op de vaatchirurgie ben ik de chirurgen steeds meer gaan waarderen. Waar ik eerst die botte boeren met argwaan observeerde, zie en waardeer ik nu hun directe manier van communiceren. Ik vond dat die snijders nooit verder keken dan hun neus lang was, nu stel ik hun vermogen om knopen te kunnen doorhakken meer dan op prijs. Bij een shadowproject stelde de orthopeed voor om te kijken hoe patiënten het vonden om zonder onderbroek te moeten overstappen van hun bed naar de tafel. De stelling dat snijdende specialisten geen oog hebben voor de patiënt maar slechts voor het orgaan dat ze behandelen, kan ik niet langer verdedigen.
Ik heb de afgelopen tijd gezien hoe hard deze mensen werken. Hoe ze dag en nacht klaarstaan om urenlang te opereren om iemands leven te redden. Het zijn mensen met een passie voor hun vak en ze zijn goed in wat ze doen. En meer dan ooit kan ik de botte grappen en het cynische op sommige momenten begrijpen, nu ik zelf tenen heb geamputeerd.
Deze stage heeft er opnieuw voor gezorgd dat ik het werk van een specialistengroep hoger ben gaan achten dan ik hiervoor deed. Ik hoop dat het wederzijds is. Toen ik laatst een aios vroeg wat hij van ziekenhuisartsen vond, was zijn eerste reactie: ‘Het ligt eraan of ze lekker zijn of niet.’
Tja, het blijven wel chirurgen.
GJ Bonte
Neuroloog, Dalfsen
Wat een mooie blog weer! En ik herken de ervaring! Ik heb mijn coschap destijds in Apeldoorn gelopen, en ondanks dat ik twee linker handen en een tremor heb, en door de èèn van de chirurgen "dr. Bibber" werd genoemd ("mevrouw, u heeft geluk, dr. Bibb...er hecht de wond", met een blik van de operatiezuster er bij: "Oh god, daar gaan we weer, dat wordt weer een latertje"), heb ik me zelden zo thuis gevoeld bij een vakgroep. Ik dacht toen nog heel naief dat het overal zo werkte...
Ook daar hield men van een bijzonder directe communicatie. Toen één van de AIOS vader werd, een nog al bekakte jongen met dure achternaam en zoon van een hoogleraar, met veel te veel zelfvertrouwen en bijzonder weinig talent, zei èèn van de chirurgen, zelf ook enigszins van de kouwe kak, tegen hem: "Nou maar hopen dat ie niet zo'n grote bèk en zo'n groot ego heeft als zijn vader." Ze spraken elkaar tijdens de overdracht vaak stevig aan, zoals ik dat nog niet had meegemaakt, om daarna lachend samen een kop koffie te gaan drinken.
Elk vak kiest zijn eigen dokters, niet andersom. Chirurgen zijn niet voor niets zo direct. Ik zie het ook bij neurochirurgen. Waar ik als neuroloog vaak nog wel drie keer om de patiënt heen kan lopen en een avondje over het probleem na kan denken, moet een chirurg snel beslissingen kunnen nemen, soms in enkele seconden. En bij een colloidcyste een millimeter meer wegnemen leidt tot een cognitief wrak omdat de fornix daarbij onherstelbaar beschadigd raakt. Daar moeten een neurochirurg mee om kunnen gaan. Daar waar ik nog weken lang van slag ben omdat een patiënt in een status epilepticus overlijdt, moet de (neuro)chirurg de volgende dag weer het mes ter hand nemen. En dus lijken ze rechtlijnig, soms bot, kunnen knopen doorhakken en communiceren ze direct. Doen ze dat niet, kunnen ze hun vak niet naar behoren uitvoeren.
Iets meer van die stijl zou beschouwers overigens niet misstaan...