‘Heb jij je auto op de handrem gezet?’

Afgelopen maand begon ik met mijn eerste echte aniosbaan in Nederland. Dat vond ik best wel spannend. Buiten dat het inhoudelijk en organisatorisch allemaal nieuw was en ik nieuwe verantwoordelijkheden kreeg, kwamen er meer dingen bij kijken. Elke dag met het ov naar mijn werk zat er niet in, en ik woonde inmiddels ook niet meer op de compound van het ziekenhuis zoals ik in Tanzania deed. Dus werd het hoog tijd om een autootje aan te schaffen: mijn eerste ‘grote mensen’-aankoop.

Op mijn eerste dag ging ik, met mijn kersverse auto, op pad naar mijn eerste echte ‘grotemensenbaan’. Ik startte samen met twee andere aniossen. Ondanks dat vaak wordt gezegd dat tijdens de beginperiode van zo’n eerste aniosbaan je vaak nog met één been in het coassistentenleven staat en met één been in het artsenleven, merkte ik toch al een kleine overgang. Als coassistent ging het op de maandagochtend vooral over hoe het festival dat weekend was geweest en of je het einde van de maand wel zou halen met DUO. Terwijl we het hadden over ‘eerste dagen’, bekende een van de coassistenten dat ze zich weleens ziek had moeten melden, omdat ze te brak was. Mijn medeanios daarentegen was te laat, omdat ze autopech had. Tijdens de lunchpauze ontstond dan ook een gesprek over het bouwjaar en de kilometerstand van onze auto’s, wie had ooit gedacht dat ik daar gepassioneerd over zou worden. Maar nog belangrijker was mijn vraag: ‘Hebben jullie je auto op de handrem gezet? Mijn ouders zeggen dat die vast kan vriezen in deze kou.’ Aangezien zij al jaren autobezitter zijn, besloot ik hun advies klakkeloos aan te nemen. Ondanks dat door mijn rijinstructrice jaren geleden was ingestampt dat een auto altijd op de handrem moet.

Hetzelfde fenomeen kunnen we doortrekken naar de eerste werkdagen. Alle drie nog onwennig in onze nieuwe werkzaamheden met nieuwe verantwoordelijkheden, hielp het ons om patiënten laagdrempelig te kunnen bespreken met ervaren aniossen, SEH-artsen en specialisten, zodat we het theoretisch geleerde van jaren geleden konden spiegelen aan hun ervaringen. Patiënten hebben natuurlijk allemaal een andere voorgeschiedenis, met mogelijke contra-indicaties, gebruiken medicatie die mogelijk interacteert en volgen niet exact het klachtenpatroon uit het boekje. Dus mag die ene patiënt de antistolling nu wel of niet doorgebruiken en moet de patiënt dan wel of niet nog op controle komen op de poli?

De volgende dag kwam de handrem opnieuw ter sprake: ‘Ik durfde gisteren na jouw vraag mijn auto niet op de handrem te zetten, dus ik heb mijn vader maar gebeld’, deelde mijn medeanios, alsof ze een specialist in consult had gevraagd. Ook mijn eigen vader kwam ongevraagd op consult. Hij was me tegengekomen op de snelweg en belde me terwijl ik aan het rijden was: ‘Je mistachterlicht staat aan!’