Enge droom

Ik had laatst een heel enge droom, een nachtmerrie eigenlijk. Ik kom aanrijden op een parkeerterrein en stop mijn auto. In één keer gooi ik de deur van de auto open en spring eruit. Ik loop naar de achterbak. Daar ligt mijn grote tas met al mijn spullen en bovenop mijn ijshockeystick! Ik speel niet eens ijshockey!

Met een zwaai slinger ik de tas over mijn schouder en met een grijns op mijn gezicht zie ik mijzelf lopen naar het kleine clubje waar ik speel. In de jaren hiervoor heb ik veel ervaring opgedaan bij grote clubs maar hoewel ik ook ergens anders had kunnen spelen heb ik gekozen voor dit kleine, maar gezellige clubje. Het is een fijn clubje omdat ik iedereen hier goed ken, de begeleiding uitstekend is en het niveau juist door de grootte heel goed is. De jaren hiervoor stonden we steevast in het linkerrijtje. Ik ben klaar voor de wedstrijd.

De deur van de kleedkamer gaat open en ik zet mijn tas neer. Ik heb alles bij mij: body protectors, ijshockeybroek, mijn lange sokken, handschoenen, mijn helm, een tok en tape voor op mijn ijshockeystick, en nadat ik alles heb aangetrokken knoop ik als laatste de veters van mijn schaatsen dicht. Ze zijn vlijmscherp omdat ik ze zelf heb geslepen. Ik heb er lang mijn best voor gedaan om dat te kunnen.

In vol ornaat loop ik naar de schaatsbaan. Er klinkt gejuich van trouwe supporters langs het veld. Het zijn er meer dan ik dacht. Sterker nog het hele stadion zit vol in onze clubkleuren. De wedstrijd is al begonnen en met een zenuwachtig lachje op mijn gezicht groet ik de coach en ga zitten op de bank. 'Wanneer mag ik erin', denk ik. Ik word ongeduldig.

‘Coach! roep ik. ‘Wanneer ben ik aan de beurt?’ Het lijkt alsof hij me niet hoort.

‘Coach!!’ probeer ik nog een keer en ik zie mijzelf van de bank komen. Mijn tok zit te strak voel ik, maar dat is altijd. Als ik naast hem sta, kijkt hij mij aan. 'Waarom mag ik er niet in, coach?'

Ik sta aan de grond genageld want de coach lijkt op de voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Traumachirurgie! ‘Level-3-ziekenhuizen mogen niet meespelen!’, schreeuwt hij tegen me.

Bezweet en bang word ik wakker.

Wat was dat voor een nare droom? Maar natuurlijk: het is een metafoor van mijn dagelijkse praktijk als traumachirurg in een klein ziekenhuis. Nu snap ik het. De dag ervoor was er een vergadering over de nieuwe levelcriteria in conceptvorm. De Nederlandse Vereniging voor Traumachirurgie heeft hier als een van de betrokken partijen aan meegeschreven. Hierin staat – zonder verdere onderbouwing – dat level-3-ziekenhuizen geen enkele rol meer mogen spelen in de opvang van hoogenergetische trauma. Dus ook niet bij een stabiele patiënt met een pijnlijke pols die op basis van het traumamechanisme als hoogenergetisch zou moeten worden geclassificeerd.

Er is overigens geen evidence dat deze opvang in level-3-ziekenhuizen op dit moment niet goed zou zijn en het wrange is dat level-3-ziekenhuizen wel alles in huis moeten hebben en zo moeten zijn getraind dat ze deze opvang goed kunnen doen.

We mogen alleen niet meer meespelen.

Ik neem het dus toch mee naar huis.