Eenheidsworst
2 reactiesIk klik op ‘akkoord’ en haar beoordelingsformulier sluit zich. ‘Ben je tevreden over hoe het allemaal is gegaan?’, vraag ik haar. Ze knikt en staat op het punt te vertrekken, wanneer ik merk dat ze toch nog wat kwijt wil. Een twijfel in haar stem en een kleine traan in haar ooghoek. ‘Ik wil je toch iets vragen en vertellen.’
Ze gaat erbij zitten en vertelt met trillende stem dat ze erg bang was geen goede beoordeling te krijgen, juist omdat ze niet zoals de andere coassistenten is. Ze vertelt dat ze zich vanwege onze gedeelde culturele achtergrond juist op haar gemak voelde en meer uit haar coschap kon halen.
De jongedame in kwestie is een derdejaarscoassistent; ze is van niet-westerse afkomst en heeft een bescheiden, respectvol karakter. Naast Nederlands spreekt ze nog een andere taal en had ze het idee dat ze ook met patiënten die haar moedertaal spreken, niks anders dan Nederlands mag spreken. Geen andere dokters in de familie of kennissenkring van wie ze het reilen en zeilen binnen de geneeskunst en ziekenhuizen heeft meegekregen. Misschien daardoor wel kwetsbaar? Het doet mij verdriet dat jonge coassistenten die niet passen binnen het plaatje ‘grote bek, erg aanwezig en zeer amicaal’ zich onzeker voelen. Een groter verdriet vind ik het dat coassistenten met een andere etniciteit zich onzeker voelen door hun achtergrond en de daarbij horende culturele opvoeding en dus ook deels karakter en gedrag.
Diversiteit en inclusie is een veelbesproken onderwerp afgelopen jaren. Voor sommigen misschien wel tot irritatie aan toe en een hype, want waarom moet er zoveel aandacht aan besteed worden? En wat vinden we nou eigenlijk van het idee van positieve discriminatie? Waarom voelt de mens zich daar zo ongemakkelijk bij? Waarom is de diversiteit van studenten geneeskunde sinds de invoering van decentrale selectie naar beneden gekelderd? Waarom vertalen de percentages vanuit de studie zich niet naar de medisch-specialistische vervolgopleidingen? Heel veel vragen met veel onderliggend discussiemateriaal en antwoorden.
Over het belang valt geen discussie te voeren. Dokters die een afspiegeling zijn van de maatschappij zullen uiteindelijk betere zorg en dus ook uitkomsten kunnen leveren voor hun patiënten. Een concrete oplossing die mij heeft geholpen en die ik graag wil delen is het zichtbaarder maken van mentoren en rolmodellen. Artsen in wie ze zich kunnen herkennen. Ik was als jonge studente behoorlijk onder de indruk van een Marokkaanse PhD-student binnen de cardiologie, een Turkse professor binnen de orthopedie, een Irakese oncoloog alsmede de vrouwelijke professor. Ik ben ze via via tegengekomen, dwalend op LinkedIn of op een lezing. Het maakte voor mij van een ogenschijnlijk niet binnen mijn handbereik liggende droom een realistischer toekomstperspectief. Is dat niet wat we allemaal willen?
Ik wel. En ik zal mij onvermoeid ervoor blijven inzetten. Dit allemaal in de hoop dat we met de huidige selectiemethodes voor zowel de studie als vervolgopleidingen, geen eenheidsworst creëren. Gechargeerd: de blonde paardenstaartdokters die hockeyen en op skivakantie gaan.
Meer van Avin Ghedri
C. de Muijnck
Voorzitter VBGA & arts-onderzoeker, Rotterdam
Beste Avin,
Bedankt voor dit mooi stuk. Rolmodellen zijn inderdaad heel belangrijk voor groepen die niet overal zichtbaar zijn op de werkvloer. Wij hebben recentelijk een project gestart binnen Vereniging Buitenlands Gediplomeerde Artsen hierover ...en publiceren regelmatig interviews met succesvolle buitenlandse artsen van verschillende specialismen op onze website. Onze rolmodellen en de doelgroep zijn wel een beetje anders dan jou en de jonge collega: Deze artsen zijn ook in het buitenland opgegroeid en opgeleid dus naast al door jou genoemde problemen, hebben ze ook het nadeel dat ze de Nederlandse taal niet op een moedertaal niveau spreken. Toch, hebben ze best goed gedaan en oefenen nu met plezier hun beroep uit in Nederland. Ik laat de link voor onze interviews hier, wie weet, misschien haalt iemand wat motivatie hieruit!
https://www.vbga.nl/rolmodellen/
M.D. Oosterhoff
Psychiater, THESINGE
Mooie blog en fijn dat je je inzet voor diversiteit.