Een 'intox-bed'

Het is vrijdagnacht op de Spoedeisende Hulp. ‘Er komt een intox voor je aan.’ Voor ik er erg in heb, is de triageverpleegkundige alweer verdwenen. Ik heb vannacht al een aantal patiënten gezien en de afdelingen zijn onrustig. Als arts-assistent interne geneeskunde is het mijn taak om ‘intox-patiënten’, oftewel patiënten die een suïcidepoging doen met medicatie en/of andere middelen, ‘somatisch vrij te geven’. Indien er geen lichamelijk gevaar is, worden patiënten opgenomen op de afdeling Psychiatrie.

‘Anouk, kamer 12.’ De verpleegkundige wappert al bellend met een stapeltje papieren in de richting waar klaarblijkelijk de patiënte is binnengereden. Ik schrik. Mijn patiënte en ik zijn uit hetzelfde ‘bouwjaar’. Ze zit op bed. Alleen. Voor het eerst weet ik niet goed waar ik moet beginnen. Goedenavond? Waarom is er geen woord voor ‘hallo op deze slechte avond’?

Vaak zijn de ‘intox-patienten’ recidivisten. Meerdere (niet-) overtuigde suïcidepogingen, als uiting van lange depressies of andere psychische klachten. Echter, deze jongedame is hier voor het eerst. Twee halve doosjes paracetamol, ibuprofen en een paar glazen wijn.

Het gemene stemmetje in mijn hoofd sist naar me. Ze fluistert over de serieusheid van deze poging en over de betrouwbaarheid van het verhaal. Het is de stem van een te drukke arts-assistent, die gehaaid is en ‘toch zeker geen psychiater wilde worden’. Het andere stemmetje in mijn hoofd geeft de gemenerik resoluut een enorme klap voor haar gezicht.

Ik besluit mijn constant rinkelende telefoon aan een verpleegkundige te geven. ‘Alleen in echte noodgevallen mag je me komen halen.’ Ik sluit de deur van kamer 12 en pak de hand van mijn patiënte. Ik luister naar een onmogelijk verhaal van geweld, verdriet en rouw. Ze huilt van binnen, en ik doe met haar mee.

Ik geef haar ‘somatisch vrij’. Nadat mijn achterwacht telefonisch akkoord geeft, bel ik de psychiater. ‘Leg haar maar op een intox-bed, we kijken er morgen naar.’ Een kale, troosteloze eenpersoonskamer op de afdeling Psychiatrie.

Ik vervloek alles wat te maken heeft met deze zogenaamde ‘zorg’.

Ik ben boos en verdrietig. Jij, prachtige jonge vrouw in kamer 12, verdient hulp. Ik schaam me. Je hebt het met mij moeten doen vandaag. De psychiater vindt dat het wel tot morgen kan wachten. Je kwam die onervaren eerstejaarsarts op de Spoedeisende Hulp tegen. Ze voelde zich als dokter waardeloos vandaag. Ze heeft je zelfs veroordeeld en aan je getwijfeld. Hopelijk heb je de witte jas even weggedacht. Ze heeft ’m namelijk figuurlijk voor je uitgedaan. Tegenover je zat een gevoelsmatig waardeloze dokter, maar een mens dat jou - voor heel eventjes - echt heeft zien staan.