Blogs & columns
Blog

Een dodelijk slachtoffer van de dwangstoornis

3 reacties

Dagprogramma:
04:00 Opstaan en dan het hele huis schoonmaken. Bij twijfel of dingen echt wel goed schoon zijn herhalen.
10:00 Ontbijt
11:00 Wachten op tandenpoetsen. Dit komt qua tijd heel precies. Moet niet te vroeg en niet te laat.

12:00 Tanden poetsen

12:20 Dweilen, stofzuigen en de was doen

13:30 Lunch

14:30 Wachten op tandenpoetsen

15:30 Tanden poetsen

15:50 Vrije tijd

17:00 Koken en eten. Hierbij veelvuldig de handen wassen

18:30 Afwassen, opruimen, op het juiste moment tanden poetsen en douchen

20:00 Naar bed

Het tijdstip van 20:00 naar bed wordt niet altijd gehaald omdat activiteiten kunnen uitlopen.

Wekelijks worden de boodschappen bezorgd. Het schoonmaken daarvan duurt twee uur.

Overige regels:

Bezoek in huis is niet toegestaan.

Activiteiten buitenshuis alleen onder begeleiding en mits de overige programmaonderdelen niet in het gedrang komen.

Er moet heel zuinig met eten worden omgegaan. Het mag niet meer zijn dan nodig om een BMI van 10 te handhaven.

Na elke hap spoelen met water om het risico van suikers voor de tanden te elimineren.

Een volgende hap pas nemen als elke kruimeltje op het bord is opgegeten.

Alleen absoluut noodzakelijke dingen kopen. Eten, schoonmaakmiddelen en maandelijks cadeaus voor anderen om waardering te laten blijken.

Prijzen van producten bijhouden, zodat alleen de goedkoopste producten worden aangeschaft.

Gebruik van de bank en stoel in de woonkamer is niet toegestaan. Die zijn besmet.

Producten met suiker en suikervervangers (dextrose, siroop, maltose, etc.) zijn niet toegestaan.

Na elke activiteit buitenshuis het lichaam volledig reinigen met alcohol, ook het gezicht, al is dat pijnlijk.

Het is verplicht altijd bedekkende kleding te dragen, al is het 30 graden. Dit om besmetting van het huis te voorkomen.

De koelkast alleen openen met één schone vinger.

Gebruik van de oven is in verband met stroomverbruik niet toegestaan.

In bed zo stil mogelijk liggen om verspreiding van viezigheid te voorkomen.

De verwarming mag pas aangezet als twee truien en een bodywarmer niet voldoende zijn.

Gebruik van het balkon is niet toegestaan.

Post mag niet worden geopend.

Geliefden mogen niet worden aangeraakt.

De telefoon kan alleen worden opgenomen als het past binnen de andere activiteiten. Daarna handen wassen.

Verder is voortdurende alertheid vereist om besmetting en verspilling tegen te gaan en ook om te controleren of het handelen en beleven moreel brandschoon is.

Een leven met bovenstaand programma en regels is niet te leven. Toch doet Eva dit al 4 jaar lang dag in, dag uit, week in, week uit, jaar in, jaar uit. Ook Kerst, Oudejaarsdag, haar verjaardag en andere feestdagen. Ze heeft geen werk, of ik kan beter zeggen: geen ander werk dan haar dwangarbeid. Ze is 29 jaar. Haar dwang begon rond haar veertiende en bestaat in deze extreme vorm sinds vier à vijf jaar.

Ze heeft heel veel behandeling gehad, maar niks hielp. Zelfs diepe hersenstimulatie (DBS) is overwogen, maar werd niet verantwoord geacht gezien haar extreme ondergewicht.1 Als ze het zelf had gewild dan had ik nog wel willen aandringen bij het DBS-team. Het risico om door de operatie te overlijden lijkt me acceptabel gezien haar uitgesproken euthanasieverlangen. Maar ze heeft de energie er niet meer voor. Na de operatie volgt nog een intensief traject met gedragstherapie. Ze heeft er geen vertrouwen in dat ze dat aankan en dat het zal werken.

Ik schrijf over Eva om haar erkenning te geven voor het ontzaglijke leed veroorzaakt door haar tirannieke dwang. Die krijgt ze van zichzelf niet, want ze voelt zich ook nog eens doorlopend schuldig, tekortschieten, een aanstelster en een slappeling. Ook dat is dwang, namelijk moreel perfectionisme, ook wel souldysmorfe stoornis en imposter-OCD.

Ik schrijf ook om begrip te bevorderen voor hoe erg lijden door psychische aandoeningen kan zijn en voor haar doodswens. Je kunt tegen haar toch niet zeggen: ‘Ik zie dat je ondraaglijk lijdt, maar wij kunnen dat met behandeling niet wegnemen. Nu laten we je verder aan je verschrikkelijk lot over.’

Ik wil dat niet. Het heeft een tijd geduurd om te wennen aan de mogelijkheid van euthanasie bij psychische aandoeningen, maar ik ben er inmiddels voor mijn geweten ten volle van overtuigd (Romeinen 14:5) dat we er goed aan doen mensen zoals Eva uit hun lijden te verlossen.

Arme, arme Eva. Wat een lijdensweg heb jij moeten gaan. Het einde is nu in zicht.

Patiënte heeft deze blog gelezen en stemt in met publicatie.

Denk je aan zelfdoding, bel gratis met 0800-113 of chat met iemand op 113.nl.

Voetnoot

1. Dat ondergewicht was niet door anorexia nervosa, maar door avoidant restrictive food intake disorder (ARFID). Ze vindt zichzelf ook veel te dun, maar ze mag maar minimaal geld uitgeven voor zichzelf dus ook aan eten.

Lees ook
  • Menno Oosterhoff

    Menno Oosterhoff is (kinder- en jeugd)psychiater eninitiatiefnemer van www.ocdnet.nl en www.ocdcafe.nl. Hij maakt de podcast ‘God zegene de greep’ over de dwangstoornis. Daarover gaat ook zijn boek ‘Vals alarm´ waarin ook zijn eigen dwangstoornis aan de orde komt. Zijn boek ‘Ik zie anders niks aan je’ gaat over psychische aandoeningen in het algemeen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • A. G?bel

    Huisarts, Amstelveen

    Wat me zo intrigeert Menno, is dat een ernstige dwangstoornis als deze ook tot deze dermate heftige lijdensdruk leidt. Je zou je kunnen voorstellen dat mensen door het doen van dwanghandelingen zich juist beter gaan voelen omdat ze dan aan hun 'opdra...chten' hebben voldaan. Maar die dwang kan dus zo oneindig groot en langdurig zijn dat die (tijdelijke) ontluchting nooit komt. Vreselijk lijkt me dat.
    Je blijft als hulpverlener met het gevoel zitten dat er een soort super zelfinzicht zou moeten bestaan - een soort therapeutische 'sleutel' - die de dwangpatiënt het inzicht geeft waarom hij het doet en wat hij er onbewust mee wil 'bereiken', en dat het dan te relativeren valt en vanaf dan kan verbeteren - of zoiets. Ik weet dat die sleutel vaak niet voorhanden is, of dat in elk geval de therapie niet lukt. Maar wat een tragiek dus dat euthanasie de enige uitweg is... Beklemmend.

  • N. Heinen

    Huisarts, Someren

    Wat een onvoorstelbaar leed wordt in deze column beschreven!
    Een weliswaar invoelbare euthanasiewens maar als huisarts altijd weer dat knagende gevoel 'waarom zou ik degene moeten zijn die dit uit zou moeten voeren?' . De emotionele last op onze sc...houders wordt soms onderschat...... maar dat wordt het lijden van bovenstaande patiënte wellicht ook.

    • M.D. Oosterhoff

      psychiater, Thesinge

      Ik ben het er 100% mee eens, dat euthanasie bij zo'n jonge vrouw met zo'n desastreuse aandoening thuis hoort bij de specialist. In dit geval is dat het expertisecentrum euthanasie. maar daar heeft ze wel bijna 2 jaar op moeten wachten. Het wordt tij...d dat de GGZ hierin zelf haar verantwoordelijkheid neemt. Er zijn signalen dat dat begint te komen.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.