‘Dokter mailen?!? Nee zeg….’

Als ik collega’s vertel dat ik patiënten mijn mailadres geef is hun reactie vaak – eigenlijk: bijna altijd – ongeloof, en soms ronduit verbijstering. ‘Dan word ik constant lastig gevallen’ is de meest geuite zorg. Maar ik kan u zeggen: daar klopt niks van.

Patiënten snappen heel goed dat je dokters niet te pas en te onpas berichten kunt sturen. En bovendien, we maken goede afspraken. ‘Heeft u eigenlijk 1-1-2 nodig: niet mailen’. ‘Stuurt u mij een mail van drie kantjes: grote kans dat ik een (telefonische) afspraak met u maak om al die zaken rustig met u te kunnen doornemen’. En ‘Strikt genomen moet ik u erop wijzen dat de informatie die we over de mail uitwisselen niet veilig is’. Al mijn patiënten blijkt dat een worst te zijn, blij dat ze zijn dat ze een mogelijkheid op zak hebben de dokter direct te bereiken en snel een geruststellend of een actie-ondernemend antwoord te krijgen. Bovendien zijn e-mail-adressen van dokters net als paraplu’s: heb je er een (bij je), dan regent het zelden.

Helaas is dat binnenkort afgelopen. Blijkens een mededeling van mijn ziekenhuis mag het eind mei 2018, vanwege de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG) echt, echt, ècht niet meer, met risico op hoge boetes. Er wordt verwezen naar veiliger alternatieven, verstopt in veiligere portalen met veiligere wachtwoorden, hoewel ik me over de hackbaarheid of gijzelbaarheid van ziekenhuis-ICT geen enkele illusies maak. Uiteraard zal ik braaf gehoorzamen, maar een gemis vind ik het wel.

Waar dokters al dan niet vrijwillig hun ivoren torens verlieten, met verkleining van de afstand tussen arts en patiënt en onder de enthousiasten onder hen zelfs teamvorming, wordt hier juist weer een hindernis opgetrokken, een uitgestoken hand weer ingetrokken. Mail is een mooie middenweg tussen de iets te informele social media enerzijds en de veel te complexe beveiligde communicatieplatformen anderzijds. Met gemakkelijke programma’s die bijna iedereen, op zijn of haar mobiel heeft straal je toegankelijkheid, snelheid van communicatie en openheid uit. Dat lukt niet met programma’s waar je je laptop voor moet openen en Pentagon-prove wachtwoorden voor moet invullen.

Maar meer zorgen dan over de mentale afstand die er ontstaat, maak ik me over het verder achterop raken van de grote groep mensen in Nederland die nu al moeite heeft met de communicatie met de zorg. Mensen die naast taalvaardigheden doorgaans ook digitale vaardigheden missen. Die met een beetje mazzel naast WhatsApp ook nog mail hebben, maar met ingewikkelder programma’s niet uit de voeten kunnen. Voor hen is deze stap geen terugtrekkende hand, maar een toegekeerde rug.

En u? U die hierop gaat reageren met ‘wij hebben prachtig alternatief’, of met ‘nou nou, dat valt allemaal toch wel mee’: u vond mij. U vond mijn blog, mogelijk getriggerd door de titel. U bevindt zich dus mijlenver van de groep om wie ik me zorgen maak. U daag ik uit: zorgt u echt met mij mee?