De vaccinatiemarathon
2 reactiesDit is een oproep voor iedereen die in de komende weken nog langs de huisarts mag om zijn of haar eerste coronavaccin te halen: kijk uw huisarts en met name de assistente vriendelijk aan en bedank ze voor alle moeite! Grote kans dat u na sluitingstijd van de praktijk of in het weekend door hen geholpen wordt zonder te beseffen wat voor krachtsinspanning zij de laatste weken hebben geleverd. Een inspanning die mijn inziens te vergelijken is met het lopen van een marathon.
Na het definitieve bewijs van deelname begin dit jaar (die vreemd genoeg voor deze wedstrijd zonder inschrijving verliep) volgde een periode van opwarmen en voorbereiden. ‘Hoe pakken we straks de race aan? Hoe lopen de hazen?’ Een duidelijk wedstrijdplan vanuit de organisatie bleef tot vlak voor de start uit en de zenuwen namen toe. GO! Een rommelig startsein waarbij de bestellijn voor vaccins vrijwel direct overbelast bleek te zijn. Ach, opstopping in het begin komt wel vaker voor. Het parcours dat volgt is echter ook alles behalve vlak; een gemiddelde obstacle run is er niks bij. We zijn gestopt, hebben een nieuwe doorstart gemaakt, zijn tal van organisatorische hobbels tegengekomen en hebben ons vorige week door een flinke wegversmalling gemanoeuvreerd waarbij we onze jonge en obese patiënten per direct hebben moeten afsnijden. Hen werd verzocht een andere route te nemen om bij de finish te komen. Daarnaast zijn er zorgen over het publiek. Er staan een hoop juichende mensen langs de lijn maar we zijn ook bang voor de opkomst, die voor sommige praktijken maar op 30 procent uitkwam.
Inmiddels zijn wij halverwege. Personeel is moe, de finish lijkt nog ver weg. Met de tong op onze schoenen gaan we door. Maar hoe dichterbij we komen, hoe meer mij ook een ander gevoel bekruipt. Wat nou als wij denken dat we na 42 km klaar zijn en de overheid heeft bedacht dat wij geen marathon maar een Ironman * moeten doen? Dat er na de finish ineens een racefiets klaarstaat waar we op moeten springen voor de volgende 180 km?
Het is een valkuil die we vrijwel zeker gaan tegenkomen en ik ben bang dat we erin gaan vallen. Als de fiets er staat, springen we erop. Onder een groot verantwoordelijkheidsgevoel cijferen wij onze recentelijk hernieuwde kerntaken weg om preventieve gezondheidszorg op ons te nemen. Gesteund door onze beroepsgroep hebben wij het idee gekregen dat wij deze 42 km gemakkelijk kunnen rennen. Diezelfde beroepsgroep motiveert ons met een peptalk als we moe worden en tegensputteren; we mogen trots zijn dat we ingeloot zijn en deel mogen nemen!
Natuurlijk, het voelt goed dat we kunnen bijdragen in het bestrijden van de pandemie. Maar dat we terwijl we bezig zijn met deze hardloopwedstrijd ook onze praktijken draaiende houden, wordt in geen enkel wedstrijdplan meegenomen. Patiënten die een plek bemachtigen op het spreekuur hebben vaak 30 minuten aan de telefoon moeten wachten omdat we plat gebeld werden met vaccinatievragen. Het kan haast niet anders dan dat patiënten met urgente medische klachten de hoorn erop gelegd hebben en buiten ons zicht de dupe zijn geworden van onze sportieve prestatie. Overschatten wij onszelf niet een beetje door al multitaskend deze marathon te lopen? En hoe trots bereiken wij dan aan het eind de finishlijn?
Nelleke van Eijsden
huisarts, Ede
(...vervolg) Hoe tijdrovend en onhandig ook: Hoe zouden we het niet doen? Hoe zouden we kunnen protesteren, nu wij de medicatie in de koelkast hebben liggen, die mensen het leven gaat redden? Is dat onze dank aan Nederland voor het feit dat wij voora...an mochten in de vaccinatierij?
En dan vraag ik me af: op welke manier gaat jouw collumn mij en mijn personeel helpen om de schouders er onder te blijven zetten? Hoe krijg je met klagen de IC's van Nederland weer beschikbaar voor non-covidzorg en hoe biedt gemopper voldoende bescherming aan je patienten die al een jaar de deur niet uit durven? Hoe schept het uitzicht aan al die jongeren die snakken naar contact, college en een beetje plezier in het leven?
Zouden we niet liever zoeken naar manieren om elkaar bemoedigen om ‘het nog even vol te houden’? Jij schrijft dat je bang bent dat deze marathon gaat ontaarden in een ironman. Ik zie dat dat al gebeurd is, maar niet in ons vak. Dat is wat nu gebeurt op de IC’s en de covidafdelingen in het ziekenhuis. Dus: laten we elkaar motiveren met dankbare verhalen van patiënten en met tips en trucs om het vaccineren makkelijker te maken. En laten we vooral met alle dokters van heel Nederland zorgen dat iedereen zo snel mogelijk gevaccineerd is!
Nelleke van Eijsden
huisarts, Edde
Beste Eefje,
Ook ik kijk doorgaans kritischer dan gemiddeld naar de taken die op mijn huisartsenbordje geschoven worden: verwijzingen naar de jeugdzorg, omdat de schoolarts geen tijd heeft, injecties die door de allergoloog onze kant op gedirigeerd... worden, dertig nietjes uit een litteken peuteren dat ik niet veroorzaakt heb, het overnemen van allerhande psychiatrische medicatie waar ik nauwelijks kaas van gegeten heb... allemaal niet mijn taak en ik probeer dat dapper terug te leggen op de plek waar het hoort, om ruimte te houden voor mijn eigen vak. En vaak zou ik willen dat mijn collega's over deze zaken net zoveel lawaai zouden maken, als ze nu moord en brand schreeuwen over de chaotische gang van zaken rond de coronavaccinatie.
Maar nu... nu is er een pandemie gaande waar dagelijks zo'n 20 mensen in Nederland aan overlijden. Een van die mensen was mijn patient: een jonge vrouw die een week eerder nog kerngezond haar twee dochtertjes van school haalde. Dat wil ik nooit meer meemaken. Iedereen die nu nog overlijdt aan covid, terwijl er - in theorie - vaccins beschikbaar zijn, is er een teveel.
En ja, het gaat rommelig en chaotisch, ook ik heb een uitnodiging moeten herroepen en een week later alsnog uit moeten voeren, ook ik heb veel afbellers, ook ik baal van de negatieve publiciteit over AstraZeneca en ook ik heb op Koningsdag echt leukere dingen te doen dan de lijsten met risicopatienten tussen de 18 en 59 jaar uitzoeken. Ook mijn personeel staat samen met mij buiten werktijd het ene plukje mensen na het andere te vaccineren... (wordt vervolgd)