De luizendokter

De titel suggereert anders, maar je hoeft niet spontaan jeuk te krijgen. Hoewel het een veelvoorkomende kleine (huisartsgeneeskundige) kwaal is, gaat deze blog niet over pediculus humanis capitis. Evenmin over het uitkammen, uitwassen en gebruik van dimeticon. Eerlijk gezegd heeft het er totaal niks mee te maken en had ik deze informatie beter achterwege kunnen laten. Toch valt er een bruggetje te maken. Ik voel me namelijk verbonden met de kortdurend uitgezonden, maar zeer succesvolle tv-serie De luizenmoeder.

Inmiddels ben ik drie maanden onderweg als kersverse (majoor-)huisarts. Ik werk drie dagen per week op een militair gezondheidscentrum. Voor mijn herregistratie als huisarts werk ik tevens een dag per week als vaste waarnemer in een huisartsenpraktijk en draai de bijbehorende ANW-diensten op een huisartsenpost. De vijfde doordeweekse dag krijgt de term ‘mamadag’. Een prima combinatie en verdeling. Dat is het ook echt. Ondanks de keer dat ik bij -15 graden mijn dochter gauw voor het werk naar de opvang zou brengen. Met de auto stationair lopend eerst nog even naar boven met de befaamde poepbroek. Of de keer dat ik het zelf noodzakelijk vond om tijdens een avond visitedienst een verhaaltje op geheel kinderlijke wijze via beeldbellen voor te lezen. Alsof ze bij zeven maanden het verschil tussen papa en mama al weet (hoorde ik de chauffeur denken). Of de keer dat ik haar toch nog even een kusje gaf voor mijn werk en een plakkerig fruithandje op mijn welgestreken blouse kreeg. Om nog maar niet te spreken over de hormonen die best nog weleens alle kanten op kunnen schieten bij het horen van een babyhuil (op het spreekuur). Het helpt dan niet als je je op een schoolplein vol huisartsen waant. Waar iedereen een andere mening heeft. ‘Werk je maar vier dagen? En waarom werk je in loondienst? Een eigen praktijk is toch veel leuker? Bovendien hebben we juist praktijkhouders nodig! Je kiest zeker de krenten uit de pap?’ Gelukkig ook vele gemene delers.

We doen het allemaal maar mooi. Vaderen en moederen naast ons werk. Je krijgt er dan ook zoveel voor terug. Alle clichés zijn waar. Bovendien zijn deze (levens)lessen ook bruikbaar tijdens het spreekuur. Ik draai mijn hand niet meer om voor die (poep)luiers, rectale thermometers en krijsende, gladde mensjes.  Bovendien kan ik ook steeds beter op niveau communiceren. Onlangs nog met een 5-jarig jongetje. Hij kwam vol ‘swag’ mijn spreekkamer binnenlopen. Vergezeld door zijn moeder. Na een joviale openingszin – ‘Zo, jij loopt al als een echte kerel’ – bleek deze opmerking al gauw volledig misplaatst. Een Spaanse kraag is niks om joviaal over te doen... Tja, misschien moet ik toch nog maar wat (levens)lesjes volgen. Ik verheug me nu al op de komende pubergesprekken met mijn dochter. En dat is nou het leuke aan ons vak als huisarts. Iedere dag leer je bij. Dit teruglezende krijg ik weer een glimlach op mijn gezicht. En laat dat nou net de intentie zijn van deze blog. Gewoon, met name in deze tijden, even een (glim)lach (van herkenning). Heerlijk toch die luizendokter?