De grote doe-je-wel-je-best-test
9 reacties‘Ja, eigenlijk moet ik je nu eerst bellen’, zei de triagist op de huisartsenpost tegen me. Ik stond met haar mee te kijken naar een complexe casus op het triagescherm. ‘Maar ik sta nu toch naast je?’ was mijn verbouwereerde antwoord. ‘Het zijn de nieuwe regels, ze willen dat alle gesprekken tussen ons worden opgenomen zodat er in geval van calamiteiten precies kan worden beluisterd wat er gezegd is.’
Het onderwerp kwaliteit kan tot veel discussie leiden. Wie is er nou niet voor kwaliteit? Helaas gaat die discussie inmiddels niet meer over kwaliteit, maar over het meten en controléren van kwaliteit. En daar wringt iets. Wat hier bijvoorbeeld wringt, is dat het er niet meer over gaat of de medische kwaliteit van mijn adviezen nog wel klopt. Het gaat nog een niveautje dieper. Het gaat erom of het wel waar is dát ik dat advies gegeven heb. Het is geïnstitutionaliseerd wantrouwen. Doe je wel je best? En om de 0,0001 procent van het aantal situaties dat dat wantrouwen terecht zal blijken, te kunnen beoordelen, moet ik me als welwillende zorgprofessional letterlijk ketenen aan de telefoon en mijn gesprekken laten opnemen. Just another brick in the wall…
Ik begrijp de reflex van de mensen die hierover gaan. Dat hoorde ik ook als argument. ‘Steeds meer huisartsenposten doen dit.’ ‘Als calamiteitencommissie streef je naar de hoogste kwaliteit.’ ‘De inspectie is er blij mee.’ Maar zoals mijn moeder al zei: Als iedereen in de sloot springt, hoef jij dat nog niet te doen. En de hoogste kwaliteit bieden, dat wil ik ook, maar ik heb helemaal niet het gevoel dat dit kwaliteitverhogend werkt. Integendeel, het werkt werkomstandighedenverzurend en zure professionals daar moet je niet mee willen werken. En werk ik tenslotte niet voor de inspectie, de inspectie werkt voor ons allemaal – maar daarvoor hoeven wij ons toch niet te laten ketenen?
Ik doe mijn best. Mijn collega’s doen hun best. Waar nodig willen we best nóg meer ons best doen. Maar wat we niet meer willen: Wéér dat wantrouwen in de vorm van een doe-je-wel-je-best-test.
lees meer van bart timmers
Evelien Kerklaan
huisarts, Oosterhout
Verschrikkelijk
Ad Bruggers
Huisarts, Groningen
Zou je wel moeten doen. En je niks aantrekken van dit soort gekke regeltjes natuurlijk!
Annet van Dellen
Huisarts, Arnhem
Dit gebeurt ook al veel langer bij onze HAP, Arnhem e.o.
Niks nieuws .. ik maak me er lang niet meer druk over...
Marc van Wijk
Huisarts, medisch directeur, Delft
Dit lijkt meer op een bijtende paarse krokodil
W.J. Jongejan
huisarts, niet praktiserend, Woerden
Het werk op de huisartsenpost is niets anders dan het verlengstuk van de dagelijkse huisartsenzorg in de praktijken. Daar neemt men ook niet de gesprekken op tussen huisarts en assistentes/POH-ers. Wat men nu op de HAP waar Bart Timmers zijn diens...ten doet blijkbaar als beleid heeft, is gebaseerd op uiterst defensieve overwegingen en niet gebaseerd op vertrouwen. Niet dat ik wil zeggen dat het handelen van triagist/regiearts/dienstarts niet toetsbaar zou moeten zijn. Dit getuigt van geïnstitutionaliseerd wantrouwen en lokt verder defensief handelen uit.
Rick van den Doel
Huisarts, Amsterdam
Dit klinkt weer als beleid waar erg weinig op de huisartsenpost werkzame huisartsen aan te pas zijn gekomen. Op deze post zou ik in ieder geval nooit meer regiediensten gaan doen omdat dit simpelweg onwerkbaar is en daarnaast communiceert face-to-fac...e toch echt beter dan via een telefoon.
Arjen Göbel
Huisarts, Amstelveen
Iemand mag best dood neervallen hoor - als het maar geparafeerd is.
Bart Bruijn
Huisarts, Streefkerk
Ik vertik dit soort dingen. Kort en goed.
Jurriën Wind
huisarts, Wijk en Aalburg
Precies: gaan telefoneren over anderhalve meter = dit. Belachelijk!