‘Never leave a man behind’

Inmiddels ben ik twee weken bezig met de huisartsopleiding. Het voelt vertrouwd. Mis ik ‘mijn’ militairen dan niet? Natuurlijk wel. Hoewel ik nu meer kinderen zie dan ooit, blijven zij toch ‘mijn kindjes’. Ik geniet echter met volle teugen van het enthousiasme van mijn opleider en diens assistenten, en ook van de brede en diverse patiëntenpopulatie.

Van zorgen over inheemse infectieziekten door een uitzending ben ik overgestapt naar zorgen over meningokokken type W. Van een leidinggevende die wil weten of iemand inzetbaar is naar de thuiszorg die wil weten hoeveel zorg iemand nodig heeft. Van administratieve systemen die nog uit het tijdperk MS DOS dateren naar ICT-systemen die eigenlijk gewoon een hippe variant hierop zijn en dezelfde problemen kennen.

Kortom, zo veel verschil is er niet tussen mijn huidige werkzaamheden en die van een militair arts. Het spreekuur is uitgebreider, de pathologie groter, de tijdsdruk hoger en de populatie breder. Het blijft echter mensenwerk waarbij hulpvraagverheldering centraal staat. Dat is voor een huisarts of een specialist niet anders.

Soms verliezen we deze taak uit het oog. Ondanks de veeleisende maatschappij waar we in leven, zijn niet alle patiënten op zoek naar meer onderzoek, betere medicijnen of een oplossing voor het probleem. Ik heb al diverse patiënten tegenover me gehad die gewoon ‘even voor de zekerheid’ op het spreekuur kwamen. Nadat hun hulpvraag was benoemd en het specifieke antwoord was gegeven, waren ze spontaan genezen. De therapeutische werking van geruststelling. Alsof de bakker inderdaad het brood leverde, de slager zijn worst en de bloemist een bos bloemen. Alles viel op zijn plek.

Niet alleen in de spreekkamer dienen we aan hulpvraagverheldering te doen. Dit principe moeten we ook doorvoeren bij onderlinge verwijzing. Het voorkómt dat we als bakker naar de slager verwijzen voor een bruin brood. Of dat we denken we wel even een bruidstaart te kunnen maken, terwijl een patissier daar toch echt beter in is. En het voorkomt ook dat de patissier vervolgens met een belerend vingertje naar de bakker wijst dat hij dit nooit had mogen doen. Samen kunnen we er echter een prachtige en goed georganiseerde bruiloft van maken. Binnen de afgesproken budgetten. Zonder een met modder gevulde recensie in een glossy achteraf.  

Binnen Defensie zeggen we wel eens: ‘never leave a man behind’. Natuurlijk maken mensen fouten. Die vallen ook niet altijd goed te praten. Maar er is nog nooit iemand beter geworden door met zout in wonden te strooien. Hulpvraagverheldering, professionaliteit en collegialiteit. We zijn geen vijanden van elkaar. Goede samenwerking levert betere gezondheidszorg en meer plezier in het werk. Dus: never leave a man behind.