Slechts het topje

Mijn zelfstandig wonende, visueel beperkte moeder van begin 80 werd na een lange periode van zorg voor haar demente partner wegens uitputting en een stabiele heupfractuur opgenomen in een ziekenhuis. Haar partner was twee weken daarvoor opgenomen op een PG-afdeling.

Na enkele dagen opname werd ik door de afdelingsarts gebeld met de mededeling dat ze de volgende dag naar huis ontslagen zou worden. Gezien de mate van zorgbehoefte leek dit mij volstrekt onmogelijk. Het oordeel van de arts was gevormd door de mening van de transferverpleegkundige die op haar beurt geen revalidatiedoelen zag. Helaas was haar mening gebaseerd op een scoringslijst en niet op een gesprek met mijn moeder. Dit gesprek heeft namelijk nooit plaatsgevonden.

Omdat ik in het vak zit was er snel een revalidatieplek geregeld in een verpleeghuis. Dat dit geen overbodige luxe was bleek uit het feit dat ze bijna tweeënhalve maand opgenomen is geweest.

Tegen het einde van de revalidatieperiode werd er gezocht naar een toekomstige woonsetting. De zorgbehoefte bleek echter onverminderd, mede door de ernstige visusproblemen die ze heeft, zodat naar mijn idee een ontslag naar huis een brug te ver zou zijn. Helaas was bij de huisarts het ernstige visusprobleem niet bekend. Omdat dit onvolledige dossier overgedragen was aan de specialist ouderengeneeskunde, was die op zijn beurt ook niet volledig geïnformeerd. Daarom heb ik de oogarts gebeld met de vraag om een samenvatting van de visuele status praesens te maken en naar de specialist ouderengeneeskunde te sturen.

De zzp 4 is er snel gekomen, met name op grond van deze laatste gegevens.

Moeder staat nu op de wachtlijst voor een verzorgingshuisplek.

Was ik een kruiwagen of een regisseur? Ik weet het niet. Ik weet wel dat wanneer ik niet in het vak gezeten zou hebben mijn moeder tot twee keer toe ‘over de schutting geworpen’ zou zijn.

Naar mijn idee is dit slechts het topje van de ijsberg.