Met de kennis van nu…

Aan de hand van een viertal casussen laat hij zien dat het beoordelen van medisch-diagnostisch handelen lastig is. Sterker nog, Giard stelt: ‘Achterafkennis maakt het heel moeilijk, zo niet onmogelijk, om medisch handelen nog objectief te beoordelen.’ Hij pleit er onder andere voor om bij fouten het diagnostisch proces te herbeoordelen zonder kennis van de uitkomst: dat maakt zo’n herbeoordeling objectiever.

In de spreekkamer krijgen we als artsen allemaal met dergelijke situaties te maken. Hoe vaak wordt ons niet gevraagd om een soort oordeel over wat een collega heeft gedaan? Het is niet altijd makkelijk om daarvan weg te blijven, maar toch probeer ik dat. Als artsen weten we immers als geen ander hoe ingewikkeld ons vak soms is, hoe het verhaal van de patiënt en de dokter kunnen verschillen én hoe vervelend het is dat een collega over jouw handelen oordeelt zonder het naadje van de kous te weten. ‘De laatste dokter heeft altijd gelijk’, zeg ik nogal eens tegen een patiënt als die zich afvraagt waarom andere artsen iets niet hebben gezien of gedaan, terwijl er nu ineens een duidelijke diagnose lijkt te zijn. Dat een dergelijke voorzichtigheid het beeld kan voeden dat artsen elkaar de hand boven het hoofd houden, neem ik op de koop toe. Op een zorgvuldige manier kijken naar elkaars handelen, niet te snel oordelen én ervan uitgaan dat een collega z’n best heeft gedaan, draagt bij aan het vertrouwen dat mensen in artsen hebben. Giard verwoordt dat heel helder.