Langzame tred? Hartchirurgie riskanter
1 reactiePatiënten die langzaam lopen voorafgaand aan een cardiovasculaire ingreep, lopen een groter risico op overlijden of ziekte na de operatie. Dat blijkt uit een studie gepubliceerd op de site van JAMA Cardiology. De tred van de patiënten werd gemeten als de tijd nodig om 5 meter af te leggen in een normale, comfortabele gang: een bekende maat voor broosheid (frailty).
Jonathan Afilalo (McGill Universiteit, Montreal) e.a. analyseerden het verband tussen deze maat en de kans op overlijden en ziekte binnen een tijdsbestek van dertig dagen nadat hartchirurgie had plaatsgevonden. Ze includeerden in hun prospectieve cohortstudie ruim 15.000 patiënten van 60 jaar en ouder (mediane leeftijd: 71 jaar).
Commentatoren Brian Linden en Michael Rich vinden het gevonden verband zeker interessant, maar vragen zich wel af hoe het zich verhoudt tot standaardrisicoscores, zoals die van de Society of Thoracic Surgeons (STS). Inderdaad, zo stellen ze, was er een groep patiënten die volgens de looptest waarschijnlijk een groter risico liep op overlijden of ziekte dan volgens de standaardmethode (3189 patiënten) en was er een kleinere groep (452 patiënten) die het juist beter deed op de looptest. De tred van de patiënten is volgens hen daarmee een onafhankelijke voorspeller van het risico, en de uitkomst kan helpen de uitslagen van de standaardrisicometing beter te interpreteren. Maar die laatste heeft op zichzelf een hoog discriminerend vermogen, wat maakt dat de uitslag van de looptest doorgaans niet zo heel veel toevoegt.
Wat weer niet betekent dat de test zinloos is. Want, zo merken Linden en Rich ook op, de kennis over de wisselwerking tussen leeftijdsgebonden factoren en klinische uitkomsten na cardiovasculaire ingrepen staat nog in de kinderschoenen. Zo is onbekend met welke instrumenten broosheid bij patiënten die in aanmerking komen voor dergelijke ingrepen in beeld is te brengen. Idealiter zou je patiënten willen identificeren die dankzij hartchirurgie van hun kwetsbaarheid verlost kunnen worden versus patiënten wier conditie daardoor alleen maar zal verslechteren. In dat opzicht zou de looptest een goed begin kunnen zijn.
Henk Maassen
www.jamacardiology.com, doi: 10.1001/jamacardio.2016.0316 en doi: 10.1001/jamacardio.2016.0380
P.J.M. van Loon
orthopeed, OOSTERBEEK Nederland
Waar komt trager lopen vandaan? Als er niet benoemd wordt dat hier ten alle tijden verlies van isolatie in de caudale wortels ( degeneratieve neuropathie) meespeelt en er niet meteen gekeken wordt of dat een deel een myelopatisch looppatroon heeft bi...j vroegtijdige houdingsstoornissen als kyfose, wat ook weer vrijwel altjd met osteoporose en verminderde long-en hartfunctie gepaard gaat, dan blijft het gissen. Maar als ze een relatie aannemen, dan is locomotore training op houdng en verbeteren loopfunctie en ademhalingsfunctie misschien net zo preventief werkend zodat er minder ( of later) geopereerd hoeft te worden als de looptraining bij vasculaire claudicatie het aantal bypasses heeft doen verminderen. Het artikel is bij nalezen zeer oppervlakkig en toont onwetendheid en gebrek aan sytematisch denken vanuit een mono-orgaanspecialisme. Maar een mooi begin is het zeker in de Amerikaanse Geneeskunde