Hij hoestte zo

Het leek zo’n leuke nieuwe patiënte. Shakespeare declamerend kwam ze de spreekkamer binnen, op zo’n manier dat je even niet weet of het prettig gestoord is of gewoon origineel. Een gezond vrouw van even 70, met weinig klachten. Ze bewoonde met haar ongehuwde dochter – ook in de praktijk – en haar partner – die een eigen huisarts had – twee rijtjeshuizen naast elkaar in de buurt.

Tot ze die morgen op het spreekuur kwam en vertelde dat haar partner die nacht was overleden. Hij woonde al een paar jaar met haar samen en was niet altijd even makkelijk, vertelde ze nadat ik mijn deelneming had overgebracht met dit plotselinge verlies. Hij hoestte de laatste tijd ook steeds meer.

En toen kwam het eruit: die ochtend had zij er genoeg van en drukte hem terwijl hij weer even sliep haar kussen in het gezicht, net zolang tot hij niet meer bewoog. Het ging door me heen dat zij wel de sterkste moest zijn geweest. Naderhand belde ze zijn huisarts, die een natuurlijke doodsoorzaak constateerde – waarschijnlijk het hart – en zelf kwam ze vervolgens op mijn spreekuur.

Niemand wist er iets van, ook haar dochter niet. En ik hield het uiteraard voor mezelf. Kans op herhaling leek er niet te zijn, dus mijn – verplichte – zwijgen berokkende niemand schade. In de jaren daarna kwamen we er nooit meer op terug. Zij bleef de wat originele, excentrieke en extroverte patiënte.

Bob Witsenburg, huisarts niet-praktiserend

• Lezersbijdragen Misdaad in (uw) praktijk