Het gaas

Het zal zo’n twintig jaar geleden zijn. Ik liep een co-schap chirurgie. Er was een vitale hoogbejaarde man opgenomen. Zijn prostaat was veel te groot en zou in toto worden verwijderd. Ik was bij de operatie aanwezig. De operatiezuster telde de gazen en zei dat er één ontbrak. De operateur zei dat ze zich vergist moest hebben. De wond werd gesloten.

De daarop volgende dagen had de man koorts. Hij kreeg antibiotica maar niemand begreep waarom de man koorts had. Vijf dagen na de operatie overleed hij. Post-mortemonderzoek toonde aan, dat er een gaas in de buik was achtergebleven. Verbazing alom.

Ik kreeg het gevoel dat ik getuige was geweest van iets heel vreemds. De naam van de operateur en de naam en leeftijd van de patiënt zijn in mijn geheugen gegrift. Had de operateur die patiënt om zeep gebracht om zijn bedden te vullen? Hij wist toch nog wel dat er sprake was geweest van een ontbrekend gaas?

Sterker nog: ik hoorde dat de operatiezuster zou worden ontslagen omdat ze de gazen niet goed had geteld!

Het is misschien maar goed dat ik toen reeds zag hoe er in een ziekenhuis wordt gewerkt. Je moet niet aarzelen om op het juiste moment alarm te slaan. De patiënt was misschien gered geweest, de operatiezuster alsnog ontslagen. Destijds was ik co-assistent en had ik mijzelf nog geen rol toebedeeld. Maar ook al had ik op het juiste moment alarm geslagen, dan nog was de operateur vrijuit gegaan door eenvoudig alles te ontkennen.

Ik heb dit verhaal nooit eerder verteld. Waarschijnlijk omdat ik mijzelf beschuldig van nalatigheid.

A.J. Kruiswijk, verzekeringsarts
Eindhoven

Alle lezersbijdragen "De emoties van de dokter"