Werkdagen - Voorzitter VERENSO

Maandag: Het gaat niet goed met meneer K. De oorzaak achterhalen blijkt geen sinecure bij deze man met een gevorderde dementie met forse afasie en apraxie. Uiteindelijk blijkt er sprake van een schoolvoorbeeld van atypische presentatie; een longontsteking die zich presenteert als een acute buik. Helaas was een ziekenhuisbezoek noodzakelijk. Want niet meer behandelen, of afwachten is wel heel moeilijk als het om je eigen vader gaat. Je wilt tenslotte niet dat hij doodgaat. Maar ook niet dat hij wordt zoals de ‘zombies’ waar hij nu bij moet leven. Ik hou uiteindelijk mijn mond. Later praten we wel verder.

Dinsdag: Boos over de zeer onzorgvuldige verhuizing van een mevrouw naar een BOPZ-afdeling. Meer dan ooit is er aandacht nodig voor de bescherming van het recht op vrijheid en het recht op zorg, met een zorgvuldige weging van de grenzen van autonomie ten opzichte van weldoen. Dat kan alleen als we kennis en expertise bundelen! Zeker nu er steeds meer zorgorganisaties experimenteren met nieuwe woonvormen. We moeten alert blijven of op al die verschillende plekken de kwaliteit wel geborgd is. Niet altijd krijg je wat je denkt te krijgen met onwenselijke gevolgen! ‘s Middags naar het CIZ. Wederzijdse verwondering waarom we eigenlijk niet vaker samenwerken en kennis uitwisselen. Voorzichtige stappen richting helderheid over eerstelijns-verblijf en extramurale behandeling.

Woensdag: Gesprek met mevr. G. Haar man al jaren in het verpleeghuis. Gaat achteruit, valt af, verslikt zich. Gesprek over het eindstadium van dementie, versterven en palliatieve zorg. En of je niet toch nog wat moet doen. En wat dan? Tranen vloeien over die eeuwige vraag: waarom? Het is een kloteziekte, concluderen we samen. Daarna naar de raad van bestuur. Zelforganisatie en kaders. Welke risico’s accepteren we om een organisatie zo te krijgen zoals je hem wilt? Hoe borg je kwaliteit zonder te vervallen in overmatig meten en controleren? Onze patiënten zijn geen proefkonijnen!

Donderdag: Ik reis af naar het prachtige Den Haag en spreek met een volksvertegenwoordiger die net zoveel passie en kunde heeft in zijn vakgebied als ik heb in het mijne. Het geeft de burger moed! De weg is lang, maar het doel wel duidelijk. We moeten de samenwerking tussen specialist ouderengeneeskunde en huisarts vergemakkelijken en verbeteren omwille van die kwetsbare patiënt. Kwaliteit verbeteren en kosten besparen; wie wil dat nu niet!

Vrijdag: Ik loop aan het eind van de dag een rondje door ‘mijn huis’. Kom Bregje tegen die bozig rondrijdt in haar rolstoel. Sta even stil bij Hannie die onophoudelijk schreeuwt terwijl Marianne haar eeuwige deuntje fluit als ze door de gangen snelt. Even in de huiskamer groet ik de verzorgende die twee mensen tegelijk helpt met eten, terwijl de anderen wachten tot ze tijd heeft ook hen te helpen. Loop langs meneer Bakker met zijn trui nog vol hagelslag van het ontbijt. Ik klop hem af terwijl ik me afvraag waarom niemand dat nog heeft gedaan. Hij wordt boos van mijn bemoeienis. Te dichtbij! Wie ben ik ook eigenlijk om dat te doen?

Ik ben specialist ouderengeneeskunde en heb de meest veelzijdige en interessante baan die iemand zich maar kan wensen. Met nog heel veel te doen in het komende jaar!

Nienke Nieuwenhuizen, voorzitter Verenso