Voorkeursbeleid

Vanuit ABS-artsen krijg ik regelmatig de vraag of het wel zo nodig is om een speciaal steunpunt voor zieke artsen te hebben. Wij dokters zitten toch dicht bij het vuur? Zijn we dan zo bijzonder? Verdienen we speciale of exclusieve aandacht?

Veel bedrijven hanteren een voorkeursbeleid voor hun medewerkers. Werknemers bij banken krijgen een lagere hypotheekrente. Tv-verkopers krijgen korting op de mooiste tv’s en kappers knippen elkaar vaak gratis. Hulpverleners profiteren daarentegen helemaal niet van eventuele voordelen van hun vak. En dat terwijl artsen een fors verhoogd risico lopen op (onbehandelde) psychiatrische aandoeningen. Wij krijgen geen voorrang op wachtlijsten of een gratis ziektekostenverzekering. Natuurlijk helpen collega’s elkaar, maar ook dan hebben de meeste artsen veel moeite om een net zo goede behandeling te krijgen als hun eigen patiënten. Wij artsen gedragen ons namelijk niet altijd als voorbeeldige patiënten. We zijn bijvoorbeeld als de dood dat onze privacy geschonden wordt als we lijden aan mentale stoornissen. En onze collega’s vinden het knap lastig om ons te behandelen. Ze wijken af van de richtlijnen om de collega te sparen of soms wordt er juist te veel uit de kast gehaald om niets te missen.

Artsen gedragen zich niet altijd als voorbeeldige patiënten

Daarom zijn er in veel landen al decennialang speciale steunpunten om deze drempels voor artsen weg te nemen. Behandelingen waar privacy en vertrouwelijkheid goed zijn gewaarborgd. Dit zorgt voor gezondere en gelukkigere artsen, en daarmee betere behandelresultaten en tevredener patiënten. Ik vind het geen gek idee als hulpverleners die zijn uitgevallen, extra snel weer aan de slag kunnen om weer hulp te verlenen. Er is namelijk een reden waarom artsen die ziek worden zo lang doorlopen zonder behandeling. Dat zit hem in de grote mate van verantwoordelijkheid die artsen voelen jegens hun patiënten en collega’s. En de onzekerheid over de gevolgen die uitval door ziekte voor hun werk of registratie kan hebben. Ontzettend boos en daarna verdrietig word ik als ik artsen spreek die veel te lang aanmodderen met hun gezondheid en uit angst de patiëntenrol niet durven aannemen.

Echt nodig

.

Geen gratis behandeling, medicatie of fluwelen beddengoed bij een eventuele opname. Maar artsen verdienen wel specifieke drempelverlagende ingangen tot hulp. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor onze patiënten. Snelle toegang tot zorg, goede bewustwording van privacybescherming en een vanzelfsprekende begeleiding bij terugkeer naar het werk. Deze ‘privileges’ vormen in Noord-Amerika al jarenlang een veilige haven voor artsen die anders zouden zijn uitgevallen of te lang ziek zouden doorwerken en onder de radar zouden blijven. Een flinke dosis bescherming en gezondheidsbevorderende (of -beschermende) voordelen bij een beroep met de hoogste percentages burn-out en suïcide onder de werkende populatie mag toch wel?

Hans Rode, Psychiater ABS-artsen

Deze column is geschreven op persoonlijke titel.