Toen ik zelf co was…

Marieke zit in de auto en kijkt op haar horloge. Het is half acht ’s morgens. Ze kijkt door de voorruit en ziet het ziekenhuis. Het is nog stil. Alsof de kliniek rustig ligt te wachten op de hectiek van de dag. Marieke parkeert en loopt langs de fietsenstalling. Het is alweer vijftien jaar geleden dat ze hier als coassistent haar fiets neerzette. Nu ze terugdenkt aan die periode, realiseert ze zich wat een onbezorgde tijd ze toen had. Al voelde dat toen helemaal niet zo.

Een bijbaan in de avonduren, secretaris van het faculteitsbestuur, en altijd op tijd op de afdeling zijn. Nu zijn haar zorgen wel anders. De balans tussen werk en privé is soms zo moeilijk. Dit weekend had ze dienst en werd ze tijdens de verjaardag van haar dochter gebeld om naar het ziekenhuis te komen. Haar vriendin had haar nog nageroepen: ‘Het is jouw keuze om naar je werk te gaan en niet op de verjaardag van je dochter te zijn!’

Eigen keuze! Alleen het woord al. Het is duidelijk dat haar vriendin niet weet waar ze het over heeft. Je kunt je patiënt met een spoed-keizersnede niet een paar uurtjes laten wachten, omdat je taart wilt eten met je familie en vrienden. Nee, op dat moment heb je geen keuze en moet je er zijn voor je patiënt.

Marieke loopt de gang in, op weg naar haar afdeling. Het is woensdag en die dag begint ze op de ok om dan ’s middags nog poli te draaien. Eerst snel maar de belangrijke mails lezen en ondertussen een kop koffie drinken. Vlak voor acht uur loopt ze naar de ok en kleedt zich om. Nog geen uur geleden zat ze aan de ontbijttafel boterhammen te smeren voor de kinderen, en nu staat ze zichzelf alweer in haar blauwe pak te hijsen. Ze doet haar sieraden af en loopt door de deur. De arts-assistent, de anesthesioloog en de rest van het team staan al klaar. Op naar de eerste patiënt. Terwijl ze bezig is met de operatie, ziet ze achter de arts-assistent de co staan.

Eigen keuze! Marieke denkt terug aan de tijd dat ze zelf coassistent was. Wat een prachtige tijd was dat. Alle mogelijkheden lagen nog voor haar open en ze had geen idee wat te kiezen. Ze ziet zichzelf nog zitten op dat krukje in de assistentenkamer, luisterend naar de patiëntbesprekingen. Daarna volgden nog het leer-zame coschap in de huisartsenpraktijk en die fascinerende weken bij de jeugdgezondheidszorg. En toen kwam haar coschap bij gynaecologie. En wist ze het. Ja, dat was waar haar passie en gevoel goed zaten. De weg die ze bewandelde om te komen waar ze op de dag van vandaag werkt, als opleider gynaecologie, was lang en zwaar. Maar het was zeer zeker haar eigen keuze.

Ze kijkt de coassistent aan en vraagt: ‘Wat voor arts wil jij zijn?’

Sophie Querido, beleidsadviseur KNMG