Plus que jamais

Hélène is jong, ergens in de dertig. Ze lijdt aan idiopathische pulmonale fibrose: het heeft haar totaal op zichzelf teruggeworpen en haar relatie met Mathieu onder zware druk gezet.

Onder vrienden voelt ze zich toenemend een geïsoleerde outcast. Het enige wat haar kan redden is een longtransplantatie, maar het succes daarvan is onzeker. In de eerste veertig minuten van Plus que jamais van Emily Atef is dat de situatie. In de tweede helft van de film zoekt Hélène een nieuw evenwicht – voor zover dat überhaupt mogelijk is – door na veel gesoebat met haar vriend solo af te reizen naar Noorwegen. Online heeft ze een blogger gevonden die net als zij worstelt met een dodelijke ziekte en daar vlak bij een fjord in een adembenemend landschap woont. Voor Hélène bijna letterlijk, omdat, wil ze enig bereik hebben om zo haar vriend te kunnen bellen, een hoge heuvel moet beklimmen – geen sinecure gegeven haar conditie. De blogger blijkt een oudere, sjofele man, zwijgzaam en nors bovendien. Alle sentimentaliteit is hem vreemd: ‘Ik háát gezonde mensen. Niks ergers dan iemand die niet ziek is die je vertelt hoe dapper je bent.’ Geleidelijk komt Hélène in deze afzondering omgeven door overweldigende natuur en stilte tot een besluit. Atef brengt die ont­wikkeling prachtig in beeld, onder meer door te vertrouwen op haar schitterende acteurs: Vicky Kriep en Gaspard Ulliel, van wie de laatste – hoe wrang – begin dit jaar verongelukte tijdens het skiën. 

Plus que jamais nu te zien in de bioscoop en via picl.nl.