Het zijn de kleine dingen die het doen

Marcel van Roosmalen, Het zijn de kleine dingen die het doen, Meulenhoff, 192 blz., 18,99 euro.

bestel direct

NRC-columnist Marcel van Roosmalen schrijft met regelmaat over zijn ouder wordende moeder, een alleenstaande weduwe in Velp. Het is een liefdevolle maar ook moeizame verhouding tussen moeder en zoon, waar onbegrip en ergernis achter elk hoekje schuilt.

Een typisch stukje begint zo: ‘Ik gunde mijn moeder een lieve mantelzorger, maar ik was dat niet. Vanwege haar 83ste verjaardag ging ik twee dagen bij haar logeren. Het begon weer met goede voornemens, maar al snel sloeg de irritatie toe. Eigenlijk al bij binnenkomst, toen ze meldde wat mijn vader van het weer zou hebben gevonden. ‘Papa zou zeggen: “Het is mooi weer.”’ Ik had mijn vader nooit over dat soort dingen gehoord, maar postuum had hij het opeens over defecte staafmixers, verdwenen sleutelbossen, een nieuw tosti-ijzer, internetbankieren, de onbegrijpelijke handleiding van het gehoorapparaat en dat er te veel aardbeiengebak was gekocht. En altijd over het weer.’

En nu is een groot deel van die columns gebundeld in Het zijn de kleine dingen die het doen – het boekenweekthema is immers ‘De moeder, de vrouw’. (Waarvoor Jan Siebelink, de beroemde schrijver uit, jawel, Velp het boekenweekgeschenk heeft geschreven. Siebelink duikt als woest aantrekkelijke ouderevrouwenmagneet, af en toe op in de stukjes van Van Roosmalen).

Onlangs constateerde hij dat de gesprekken over zijn moeder ‘onbedoeld’ iets therapeutisch kregen. ‘Het besef daalde ineens in dat anderen dan ook iets van onze verhouding mochten vinden. Ik had jaren aan korstjes gepeuterd en nu hingen ze ineens boven het wondje. Sommigen meenden dat het ontstoken was.’

Later stelt hij vast dat ‘godzijdank’ andere schrijvers, journalisten en columnisten vaak ook geen gewone verhouding met hun moeder hebben.