En attendant bojangles

En attendant Bojangles, nu in de bioscoop.

In de eerste helft van de Franse film En attendant Bojangles waant de kijker zich in het ongewone, onbezorgde leven van het jongetje Gary en zijn ouders Georges en Camille. Samen met hun vreemde huisdier, de exotische vogel ‘juffrouw Nodeloos’, wonen zij in een bont Parijs appartement. Menig kind én volwassene zal jaloers zijn op hun sprookjesachtige bestaan, waarin dansen op de tafel tijdens feestjes nog het minst ongewone aspect is.

De stralende persoonlijkheid Camille is de motor achter dit over the top-leven. Georges voert haar wilde plannen uit liefde voor haar uit, met hulp van zoontje Gary. We kijken toe hoe de motor van Camille steeds meer op hol slaat. Voorspelbaar is het dan ook dat haar stemming meer en meer omslaat en hun fantasievolle levenswijze botst met de dagelijkse realiteit. Wanneer Camille met een manisch-psychotisch toestandsbeeld wordt opgenomen op de psychiatrische afdeling van een Parijs ziekenhuis, schrik ik als (jonge) psychiater toch weer van de ellendige, troosteloze beeldschets van de psychiatrie in de jaren zeventig aldaar. Jammer is hoe de ‘psychiatrische patiënt’ stereotiep en stigmatiserend wordt weggezet. Een vlucht uit dit ziekenhuis waarin patiënten stijf staan van de extrapiramidale symptomen en gedwongen dubieuze interventies als ijsbaden ondergaan, is dan ook meer dan voorstelbaar. Vervolgens blijft het boeiend te zien hoe Georges en Gary proberen te leven naar de grillen van hun vrouw en moeder. Het einde daarentegen is, behalve verdrietig, opnieuw voorspelbaar. Terugblikkend is de vraag of we al van het begin af aan aankeken tegen een manische episode, of dat het toch een zeer expressionistische variant van de persoonlijkheid betrof. Interessant. Wat is uw oordeel?