Meer van Vasanthi Iyer

Op een ochtend, tijdens mijn spreekuur op het consultatiebureau, kwam de wijkverpleegkundige binnen en vroeg of ik wilde komen om een zuigeling na te kijken. Hij was acht weken oud en leek benauwd.

Zondagnacht, 3 uur, de telefoon gaat. Het is mijn buurman van 88. Hij heeft een bloedneus en vraagt om hulp. De ambulance is gebeld maar hij kan de deur niet opendoen en ik heb een sleutel. Samen met mijn echtgenoot, die anesthesioloog is, ga ik naar hem toe. Druk op de neusrug, ik haal wat gaasjes van huis en de bloeding stopt.

‘Op de bres’ roept bij mij warme herinneringen op. Herinneringen aan spandoeken en optochten. Als medisch student, opgeleid in de tropen, hadden we te maken met een vluchtelingencrisis. Ziekenhuisbedden waren beperkt en niet iedereen kreeg de nodige zorg.

Als traditioneel opgeleide arts uit India, waar je leert dat de dokter altijd weet wat het beste is voor de patiënt, leerde ik in Nederland hoe je hier anders moest communiceren. Onder begeleiding van een psycholoog, die heel ervaren was met coaching, oefende ik met open en gesloten vragen stellen. Adviseren was niet top-down maar samen beslissen.

Geruime tijd geleden, toen de Rutgers Stichting bezig was met marktwerking, draaide ik mee met avondspreekuren. Tijdens het spreekuur zou ik alleen met de receptioniste zijn in het gebouw, wat niet bepaald geruststellend was voor een angsthaas zoals ik.