‘Schrijven helpt om heftige zaken te verwerken’

Ik merkte dat het schrijven goed werkte om heftige gebeurtenissen te verwerken. Dit kon in het begin van alles zijn: van laatste gesprekken tussen familieleden tot reanimaties. Toen ik langer werkzaam was, merkte ik dat ik abnormale dingen op het werk normaal ging vinden. Dit afstompen vind ik het slechtste wat je kan overkomen als dokter, want emotie en menselijkheid in het vak zijn heel erg belangrijk. Ook daarin helpt het voor mij om deze verhalen op te schrijven en hierop te reflecteren.’

Wat wil je met het schrijven bereiken?
‘In ons vak krijg je een inkijkje in zoveel verschillende mensen met eigen verhalen en levens, dat er enorm veel lessen uit te trekken zijn. Deze lessen wilde ik graag opschrijven en delen met anderen. Een ander belangrijk doel is om te laten zien dat wij als zorgverleners ook maar mensen zijn en dat dingen ons ook raken. Ik heb blogs geschreven over de coronavaccinatie om uitleg te geven over alle onderzoeken hierover. Toen kreeg ik bedreigingen en nare berichten, waarbij ik steeds geprobeerd heb om met de afzenders in gesprek te gaan. Vaak kwam deze agressie voort uit angst of hadden ze vragen. Mij zagen ze dan als een instituut en ze begrepen niet dat er ook een persoon achter mijn account zat. Als je de menselijkheid laat zien in de zorg, is het ook makkelijker om contact te maken met je patiënten!’

Heb je ooit iets teruggehoord van patiënten die zichzelf in de verhalen herkenden?
‘Ja, zeker. Bij één verhaal dachten vier verschillende mensen dat het over hen ging, wat natuurlijk niet kan. Gelukkig maar, want ik heb er alles aan gedaan om de privacy te waarborgen. Zo zijn essentiële patiëntkenmerken veranderd en fictionele elementen toegevoegd: je echt volledig herkennen is dus eigenlijk niet mogelijk. Maar de meeste mensen die zich toch nog denken te herkennen zeggen dan wel: “Als ik dit ben, vind ik het mooi dat je het hebt opgeschreven” en bedanken me voor de zorg. Dat is dan wel weer mooi om te horen natuurlijk. Soms is het nodig om twee verhalen met dezelfde boodschap samen te voegen om de privacy te waarborgen.’

Wat vinden je collega’s van het schrijven?
‘Toen ik in 2018 begon, was ik erg bang hoe de medische wereld op mijn nieuwe werkzaamheden zou reageren. Ik was best wel bang om op het matje geroepen te worden. Op een congres van de vereniging voor SEH-artsen werd ik aangesproken door de voorzitter – ze wilde me ­spreken. Ik was toen bang dat zij negatief zou zijn en dat ik ermee moest stoppen, maar het bleek dat ik een award kreeg voor alles wat ik had gedaan! Ik had verwacht dat de medische wereld hier veel conservatiever in zou staan, maar die angst bleek voor niks.’

‘Als er iemand in die kroeg had kunnen reanimeren, was het misschien heel anders afgelopen’

Hoe maak je hier tijd voor?
‘Overlap is denk ik het sleutelwoord. Als ik mij voor mijn werk moest ­inlezen in corona, kon ik er net zo goed gelijk een blog of post over maken. Voor dingen die ik toch al moest doen, zette ik net even een stapje meer. Dan had ik opeens heel veel! De verhalen van het boek had ik grotendeels al geschreven en kon ik bundelen.’

Welk verhaal uit het boek heeft de meeste indruk op je gemaakt?
‘Een verhaal gaat over een jongeman die neerviel in de kroeg; niemand in de omgeving wist hoe je moest reanimeren. Op de SEH hebben we daarna nog ontzettend lang gereanimeerd maar tevergeefs. Als er iemand in die kroeg had kunnen reanimeren, was het misschien heel anders afgelopen. Dit was de inspiratie voor mijn reanimatiecursussen via Instagram (en later via mijn website). Het is natuurlijk een heel naar verhaal, maar het heeft uiteindelijk ook tot iets goeds geleid.’

Wat zou je geneeskundestudenten willen meegeven?
Wees gewoon lekker jezelf. Ik zie bij sollicitaties enorme cv’s langskomen en merk ook dat studenten van alles doen om zich te onderscheiden. Wat mij betreft is het belangrijkste dat je een leuk mens en collega bent. Dus doe naast je studie vooral dingen die je leuk vindt, maar doe het niet voor je cv. Ik had helemaal geen uitgebreid cv, maar heb nu wel mijn droombaan!’