Blogs
Blog

Wat doe ik hier?

Plaats een reactie
getty images
getty images

Er heerst commotie op de afdeling en dat heeft alles te maken met onze nieuwe patiënt. Op het eerste gezicht zou je hem niet op de afdeling Neurologie verwachten: een geheel zelfstandige man van een jaar of 50. Geen neurologisch wolkje aan de lucht, zo lijkt het.

Tijdens de papieren visite worden we abrupt onderbroken door geschreeuw vanaf de gang. Daar treffen we, de zaalarts en ik, onze nieuwe patiënt, terwijl de verpleegkundige wanhopig pogingen doet hem te kalmeren. Ze had hem op heterdaad betrapt terwijl hij bonbons aan het stelen was in de kamer van zijn buurvrouw. Haar instructie om weer naar zijn eigen kamer te gaan kon hij blijkbaar niet waarderen.

De zaalarts doet een poging om hem tot bedaring te brengen. ‘Goedemorgen, wij zijn de dokters.’ Hij kijkt ons glazig aan. Dan pas lijkt het besef te komen dat hij in het ziekenhuis is. ‘Wat doe ik hier?’ Terwijl de zaalarts hem uitlegt dat hij moet herstellen van zijn operatie en wacht op een revalidatieplek, zie ik zijn ogen steeds verder vernauwen. We houden onze adem in. En dan volgt een stortvloed aan geschreeuw. De zaalarts probeert de situatie te redden. Tevergeefs. Met elke poging (‘Uw aneurysma...’ ‘Wélk aneurysma!?’ ‘...is gescheurd en…’ ‘Géscheurd!? Niemand vertelt mij hier iets!’) zie ik het voorval steeds verder escaleren. Moet ik als levend schild tussen beiden springen? Behoort dat tot de leerdoelen van een coassistent?

Zijn echtgenoot verschijnt en pakt hem bij z’n mouw, fluistert iets in zijn oor en brengt hem al vloekend naar zijn kamer terug.

Diezelfde middag worden we gebeld door de assistenten van de nefrologie. Of we onze patiënt even uit hun assistentenkamer willen halen. Hij herkent ons niet. ‘Wat doe ik hier?’ Weer die vraag... We aarzelen. De zaalarts kiest haar woorden zorgvuldig. ‘U bent niet helemaal fit. Daarom bent u op deze afdeling even aan het bijkomen.’ Die uitleg pakt verrassend goed uit; begrijpend knikt hij en volgt ons naar zijn kamer.

Opgelucht lopen we terug naar onze eigen assistentenkamer. Beschaamd kijkt de zaalarts me aan. ‘Dat was natuurlijk niet helemaal volgens het boekje.’ Tja, het boekje. Geen idee wat het boekje zegt over conflicthantering bij een patiënt met ontremming en een beschadigd kortetermijngeheugen. Een leugen was het niet.

Zou de volledige waarheid bij hem zijn blijven hangen? Waarschijnlijk niet. Zou de volledige waarheid hebben geleid tot wederom een woede-uitbarsting, het smijten met ‘Oxford Textbook of Clinical Nephrology’ (3296 pagina’s) en een noodkreet richting Rogier van de beveiliging? Mogelijk.

Misschien dat er morgen meer ruimte zal zijn voor de volledige waarheid. Vandaag besluiten we die achterwege te laten. Nog even geen neurologisch wolkje aan de lucht.

meer van Elisa

coschappen neurologie
  • Corline

    Corline is vijfdejaars geneeskundestudent en schrijft over haar ervaringen binnen en buiten het ziekenhuis  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.