Op de verloskunde in dit land gaat het er heel anders aan toe dan in Nederland. Dat had ik wel verwacht, maar toch valt het me tegen hóe anders het gaat. Ik kan het ook niet mooier maken dan het is: vrouwen bevallen op een bed dat lijkt op een brancard. Ze nemen hun eigen vuilniszak mee, die ze als een soort zeiltje moeten gebruiken om op te liggen.
Waar is het? Ik ben het toch niet kwijt? Met mijn hand grabbel ik in de linkerzak van mijn witte jas, maar ik vind alleen het notitieblok dat ik sinds het begin van mijn coschappen bij me heb met aantekeningen over ecg’s, de differentiaaldiagnose van een hyponatriëmie en het stappenplan om een X-thorax te beoordelen.
Het afgelopen jaar, tijdens mijn wachttijd voor de coschappen, had ik misschien wel het leukste en meest leerzame bijbaantje ooit: student-assistent bij de radiologie. Geen dag was hetzelfde.
We schrijven het jaar 2021. Na twee jaar theorie is eindelijk het moment daar om het voor het eerst in de praktijk mee te maken. De eerste dag op de ok betreed ik in een blauw harnas van ok-kleding en goede zin. Het laatste advies dat ik kreeg voordat ik de arena betrad, was allerminst geruststellend: ‘Heb je wel gegeten? Want als je gaat flauwvallen, moet je dat wel zeggen, anders val je namelijk op de patiënt.’
Van die momenten dat je wel door de grond kunt zakken, met je mond vol tanden staat, je blauw schaamt (én rood aankleurt), dat je denkt: ik wil hier nu weg en nooit meer terugkomen. Ik heb er behoorlijk wat gehad afgelopen jaar. Dus terwijl de rest van Nederland zich focust op die onrealistische voornemens die vanaf 1 januari weer zijn ingegaan, kijk ik graag terug en neem ik jullie mee in mijn meest beschamende momenten van 2024. Geniet ervan!
Aan het begin van mijn tweeweekse coschap kno ging mijn linkerschoen kapot; de rand van de buitenbekleding van de schoen was aan één kant afgescheurd. Jammer, want ze liepen heerlijk, vooral door de ingebouwde voetzooltjes waardoor ik het snelwandelen door het ziekenhuis de afgelopen maanden goed had volgehouden.
Het einde van het jaar is in zicht. Waar de ene deur (lees: coschap) zich opent, gaat de andere dicht. Wat maken we toch veel mee in een jaar, maar aan het einde van de dag zijn we allemaal gaar.
Daar ga je weer, het volgende coschap komt eraan. Inmiddels ben je al gewend aan het gewissel tussen alle ziekenhuizen en weet je dat na het gezoek op de eerste dag, de rest vanzelf komt. Maar wat als je in een kliniek terechtkomt?
Beste E., Jij kent mij niet, maar ik jou wel. Althans, ik weet hoe je eruitziet als je geïntubeerd in een bed ligt op de intensive care, aan infusen en allerlei apparaten om je te monitoren, niet reagerend op aanspreken. Je bent een van de patiënten bij wie we dagelijks met een grote groep artsen aandachtig staan te kijken hoe een van ons jou onderzoekt, afwachtend of er enige verbetering is ten opzichte van de dag ervoor. En dat allemaal door één ongelukkige val met de fiets.
Als ik even generaliserend mag denken, zou ik willen zeggen dat de oudere generatie, mijn vader dus ook, fan is van charisma, leiderschap, hiërarchie en autoriteit. Ze houden van aanpakken en hechten waarde aan prestatie. Eigenschappen waar ik jaloers op ben.
Een selectie van (helaas) waargebeurde verhalen uit het leven van een zekere coassistent. Goede en minder goede momenten om specialisten/docenten/begeleiders/collega’s tegen te komen buiten het ziekenhuis.
Als er íets is wat ik heb geleerd van mijn week op de Verloskunde is het dat iedere vrouw, ieder stel en dus iedere bevalling compleet anders in elkaar steekt.
Het is 7 uur ‘s ochtends. We lopen met een groep van 8 coassistenten en 2 studenten verpleegkunde richting de Chapel. We beginnen elke woensdagochtend met een kerkdienst. Er wordt gebeden, gezongen, gedanst, zelfs gitaar en soms drums gespeeld. We beginnen de dag met een lach, het geeft veel energie.
‘Aan de kant, aan de kant!’ klinkt het door de gangen van het verpleeghuis waar ik coschap loop. Ik doe alvast een stap opzij. Mevrouw Jansen komt op haar scootmobiel aangereden over de gang en als je niet oppast, knalt ze je zo omver.
Strek, buig, duw, wijs, kijk, lach, knijp, trek. Het neurologisch onderzoek voelt soms als een soort dansduet van mij en de patiënt waarbij een van de twee danspartners niet weet wat zijn passen zijn. Een beetje twijfelachtig doet de patiënt zo goed mogelijk zijn best de juiste passen uit te voeren, niet wetend wat er nog komen zal.
Voordat ik zelf het ziekenhuis betrad als coassistent luisterde ik met ontzag naar de verhalen verteld door ouderejaars, basisartsen en specialisten. Ik verbeeldde mij de spannende, verdrietige, mooie en blije momenten waarin zij zich hadden begeven. Momenten die ze nooit meer zouden vergeten. Wat moest dat vak toch bijzonder zijn.
Na bijna anderhalf jaar coschappen in het ziekenhuis was het tijd om kennis te maken met een specialisme buiten de muren van het ziekenhuis: de psychiatrie. Mijn witte doktersjas ruilde ik in voor mijn eigen kledingkast. Ineens moest ik weer nadenken over wat ik droeg tijdens mijn coschap. Is deze blouse geschikt? Mag ik mijn horloge omhouden? Is nagellak geoorloofd?
Na twee weken op de neurologie en al een flink aantal overdrachten en spoedpatiënten verder viel mij iets op. Waar de arts zich focuste op het beloop en de ontstaanswijze van de klachten, stond voor de patiënt vaak iets anders centraal.
Hoe typeer je het coassistentenbestaan? Levens redden? Kinderen op de wereld zetten? Het boekje is weer opengegaan, de raamvertelling gaat door. Zie hier deel twee van het leven van een coassistent.
Ieder coschap opnieuw spring je in het diepe. Beland je in een voorverwarmd bad of zitten er nog ijsklonten in? Soms is het water lauw en moet het gewoon even opwarmen. Maar soms blijft het bevroren, ondanks al je pogingen om er wat warm water overheen te gieten. Iets wat je blijft proberen, want je moet toch echt je diploma halen.
De gemiddelde wachttijd voor coschappen is inmiddels opgelopen tot ruim negen maanden. Dat is een toename van bijna drie maanden ten opzichte van twee jaar eerder. Dat blijkt uit een enquête van De Geneeskundestudent (DG).
Dit coschap is erop of eronder. De eindstreep van de reguliere coschappen komt in zicht en voor mijn gevoel moet ik een keuze gaan maken. Welke kant ga ik op? Wat vind ik het leukste om te doen? Wat zie ik mezelf de komende veertig jaar doen? Hoe belangrijk vind ik mijn werk eigenlijk? Bij wie pas ik? En bovenal, wat past bij mij?
‘Ik zou u nog bellen over de uitslag van het urineonderzoek. De test wijst erop dat er een klein beetje ontstekingscellen in de urine zit, maar er is geen sterke aanwijzing voor een urineweginfectie…’ ‘Infectie? Heb ik een infectie?’, onderbrak de patiënt mij. ‘Nééé, er is op dit moment geen harde aanwijzing voor een infectie.’ Ik had de telefoon aan mijn oor en voelde me blozen. Er was verwarring, maar ik kon het nog oplossen.
Een wijnvlek in het tapijt, kaarsvet op tafel of kauwgom in je haar; omaweetraad.nl is je redder in nood. Voor de meest banale problemen vind je hier een huis-tuin-en-keukenoplossing. Na inmiddels meer dan een jaar coschappen lopen, heb ik ook in het ziekenhuis de nodige huis-tuin-en-keukenoplossingen voorbij zien komen.
Klaar om nieuwe namen te onthouden? Check! Sociale batterij weer opgeladen? Check! Een poging gedaan om mijn kennis op te frissen? Ook check! De checklist ‘voorbereiding op een nieuw coschap’ is weer afgevinkt. Ik loop de overdrachtsruimte binnen en scan zo snel mogelijk welke plek voor mij is bestemd.
