Waar moet het been naartoe?

Inmiddels ben ik al over de helft van mijn tropencoschap in Tanzania. En inmiddels zijn de verschillen met Nederland dan ook vrij duidelijk geworden. Sommige dingen zijn erg hetzelfde: mensen hebben hypertensie, diabetes of een gastro-intestinale infectie. Maar veel ziekten zijn ook heel anders: malaria, wormen of osteomyelitis, dingen die je in Nederland niet zo snel tegen zal komen. En soms is er een patiënt van wie je weet dat het waarschijnlijk in Nederland nooit zo ver gekomen zou zijn. Zoals bij een van mijn patiënten die nu op de female ward ligt. Niet goed gereguleerde diabetes en het dragen van slippers leidden tot een diabetes ulcus, en die ging infecteren. Nu is het zo erg dat we de infectie niet onder controle krijgen en het been moeten amputeren.

Vrijdags gaan we naar de ok. Ik mag assisteren bij de operatie. ‘Houd het been maar goed omhoog’, zegt de dokter tegen mij. Zo kan hij er goed bij. Dan gaat hij met de zaag aan de slag. Even later heeft hij al het weefsel doorgenomen. Nog steeds heb ik haar onderbeen stevig vast, maar het zit niet meer aan de rest van het lichaam. ‘Take it, take it!’ zegt de dokter tegen mij. Take it?, denk ik bij mezelf, maar waarheen dan? De ok-assistent gebaart naar de rode plastic emmer naast de tafel: ‘Put it there’. Ik leg het been voorzichtig in de emmer. Het been kijkt me aan. We dichten de wond en dan is de operatie klaar. Ik trek mijn kleren uit en loop de ok af, terug naar de ward. Nog één laatste keer kijk ik naar het been, dat nog steeds in de emmer zit. Ik vind het maar een gek idee.