Terugblik op de witte sneakers

De witte sneakers: alweer bijna een jaar geleden kocht ik ze voor de start van mijn coschappen. Mijn eerste jaar zit er inmiddels op. Af en toe een uitdaging om ze zoveel mogelijk alleen in het ziekenhuis te dragen, maar, ze zijn nog behoorlijk wit. En dat ze veel hebben meegemaakt, kan ik wel zeggen.

Van – op die sneakers – zenuwachtig naar de wachtkamer lopen om mijn állereerste eigen patiënt op te halen, tot in je derde coschap drie keer in het dossier kijken en dan toch tijdens de zaalronde de verkeerde naam noemen. Van nog even genieten van het studentenleven tot verhuizen naar een andere stad om je inmiddels vertrouwde ziekenhuis in te wisselen voor een gloednieuwe. Van de eerste keer bij een patiënt naar hart en longen luisteren, geen souffle horen, bluffen dat je het hoort of juist de rest van de dag in je hum zijn als je het wél hoort. Van patiënten meemaken die heel heftig ziek zijn en gelukkig soms weer helemaal opknappen tot simpelere kwaaltjes die heus wel wat meevielen. Van coschappen die je eigenlijk helemaal niet liggen en waar het soms best een beetje afzien is, tot ontdekken waar misschien wel jouw hart en toekomst liggen. Van wennen aan de nieuwe tentamenstijl in de master, tot je állerlaatste tentamen ooit, als student dan, maken. Van slechtnieuwsgesprekken mogen bijwonen met al het verdriet dat daarbij komt kijken tot de vreugde van het vaststellen van een prille zwangerschap. Van brieven schrijven en telefoontjes plegen, tot op tijd naar huis mogen ‘want het is lekker weer, dus ga jij vooral lekker het terras op’. En ook van overlijdens, plots of verwacht, soms in reanimatiesetting, tot de start van het leven op deze wereld bij bevallingen en keizersnedes. Van heel veel mogen leren tot nieuwsgierig zijn naar wat er allemaal nog komen gaat.

Wat een mooi eerste jaar als co, ik kijk met veel plezier uit naar de rest. Nu nog die sneakers wit houden.