Een lange weg vol onzekerheden

Jaar één, bachelor geneeskunde: we lopen de trap van de tentamenhal af. Om me heen hoor ik iedereen aan elkaar vragen ‘Hé, hoe ging jouw tentamen?’ Een stukje interesse enerzijds, maar zeker óók eigenbelang. De norm van het tentamen wordt namelijk gebaseerd op alle scores bij elkaar, dus het is wel degelijk ook eigenbelang om te weten hoe je medestudenten hebben gescoord.

En als je dan het eerste jaar hebt overleefd, begint de onderlinge strijd pas echt. Ik merk om me heen dat iedereen zich bezighoudt met alles naast het studeren. Iedereen kijkt naar elkaar. Je LinkedIn vullen, elkaar opjutten. Zoveel mogelijk nevenactiviteiten doen om een mooi cv te krijgen. Dat we bepaalde types zijn als geneeskundestudenten, weet ik wel zeker. Ook ik doe mee.

Maar wanneer houdt het op? Ik merk namelijk dat dit niet veranderd is sinds ik coassistent ben. Die ene mede-co die al helemaal weet wat hij of zij wil worden, terwijl de ander nog zoekende is en zich afvraagt of arts zijn überhaupt is wat je later wilt. Daarnaast de onzekerheid: waar word ik ingedeeld voor mijn volgende blok? Wat wil ik later worden, en hoe kom ik straks in opleiding? Waar moet ik wonen, en wil mijn relatie wel weer meeverhuizen?

De onzekerheid van later een opleidingsplek, maar ook na die tijd een passende baan vinden, blijft. Ook de aiossen die ik spreek – op wie ik stiekem best een beetje jaloers ben, want in opleiding zijn voelt nog zo ver weg! – spreken hun onzekerheid uit over de toekomst. Dan ben je eenmaal specialist, maar een baan zoeken kan ook nog best een opgave zijn.

Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt, maar mij valt op hoe lang die weg is, waarin veel dingen onzeker zijn en blijven, vóórdat ik later specialist ben. Om die reden ben ik wel benieuwd: specialist, hoe zit dat bij jou?