Moppie

Het is donderdag tegen het eind van de middag, als ik met mijn begeleider naar de SEH ga. We zien een man van ver in de tachtig, oorspronkelijk afkomstig uit het westen van het land. Hij is bekend met kanker en was wat in de war. Als we naar hem toe gaan op de Eerste Hulp zitten hij en zijn vrouw er nuchter bij. Mijn begeleider legt uit dat er mogelijk kanker naar de hersenen is uitgezaaid en dat meer onderzoek nodig is. Allebei reageren rustig: zij hadden er al aan gedacht. We leggen hem uit dat hij wordt opgenomen op de verpleegafdeling. Meneer vindt het maar al te gezellig dat wij hem die dagen erna daar nog zullen zien.

Twee dagen later is na een scan bekend dat het inderdaad om een uitzaaiing in het hoofd gaat. We moeten het hem vertellen. Zijn echtgenote kan momenteel niet naar het ziekenhuis komen, dus besluiten we haar tijdens het gesprek te bellen. Ik ben al enorm onder de indruk van het feit hoe nuchter deze man met het nieuws omgaat, en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als hij zijn vrouw opzoekt in zijn telefoon: ‘Moppie’.

Het gesprek verloopt rustig, met af en toe een grapje tussendoor. Meneer wil nog wel even in het ziekenhuis blijven, want ‘Ik krijg hier meer koffie dan thuis en het eten is fantastisch’.

De arts snijdt het onderwerp reanimatie aan. Of meneer gereanimeerd wil worden tijdens zijn opname bij ons, mocht het nodig zijn. Echtgenote reageert op deze vraag aan de andere kant van de lijn met: ‘Hij mag dan wel ziek zijn, maar hij heb zo’n sterk hart’. Wederom een momentje van humor tijdens het serieuze nieuws.

Ik, nog totaal onder de indruk van wat er allemaal gebeurde tijdens dit gesprek, luister naar hoe ze afronden. Er wordt nog wat gepraat over koetjes en kalfjes, en vlak voordat meneer ophangt zegt hij: ‘Nou mop, nu weet iedereen hier in ieder geval dat jij me moppie bent’. En met een glimlach hangt hij op.