Het mooiste vak ter wereld

Zaterdagochtend, 07:00. Mijn wekker gaat. Straks om 08:30 vindt het laatste tentamen van deze tentamenperiode plaats. Het laatste van de vijf. De Utrechtse geneeskundestudenten noemen het – begrijpelijk – ook wel ‘de terrorweek’. Maar de afgelopen weken heb ik steeds geweigerd die term te gebruiken. Want ja, het zijn pittige tentamens met een pittige voorbereiding en op pittige tijdstippen. Maar om heel eerlijk te zijn geniet ik er stiekem ook een beetje van.

Ik heb daar verschillende redenen voor. Om te beginnen voel ik een soort eensgezindheid als wij met tweehonderd, soms driehonderd man in een zaal zitten. De meesten zitten er gespannen bij – de een meer, de ander minder. Maar iedereen die daar op dat moment zit, heeft hetzelfde doel voor ogen: dokter worden en mensen helpen. Dat realiseerde ik mij plotseling, en dat vind ik iets prachtigs. Dat schept saamhorigheid, tenminste, zo zie ik dat.

Maar veel belangrijker is dat ik van mijn lichamelijke beperking een uiterst belangrijke les heb geleerd: dat je nú, vandaag en deze week álles uit het leven moet halen wat erin zit. Dat klinkt allemaal overdreven positief, maar er is voor mij een keiharde leerweg aan vooraf gegaan. Hoe vaak ik wel niet heel hard op mijn bek ben gegaan, weken of maandenlang mentaal diep (heel diep) in de put heb gezeten, om er vervolgens met heel veel moeite weer uit te klimmen. Er was een tijd dat ik een enorme angst voelde voor mijn toekomst. Ik weet namelijk niet hoe mijn beperking zich gaat ontwikkelen. Het lijkt nu al jaren stabiel, maar wie weet zit ik over tien jaar kwijlend in een karretje, of krijg ik het aan mijn hart, of gebeurt er iets anders wat ik nu niet kan voorspellen. Uiteraard geldt dat voor ieder mens, maar de één is er wellicht een stuk zekerder van dan de ander.

Op een dag, ik weet niet meer wat de aanleiding was, kwam ik tot een inzicht. Aan de toekomst kan ik weinig of niets veranderen, maar dat betekent dus dat ik nú de keuzes moet maken die mij nú gelukkig maken, of in ieder geval zoveel mogelijk gelukkig maken. Hoe anders kun je een mensenleven volhouden?

En ook op deze zaterdagochtend is het díe gedachte die door mijn hoofd gaat. Ik voel daardoor een nederigheid, misschien wel een soort dankbaarheid. Dat het mij nu, op dit moment, gegund is om voor het mooiste vak ter wereld te studeren. Dat ik mij dat kan veroorloven. Dat ik een eigen kamer heb, boodschappen kan betalen, en dat ik in Nederland veilig over straat kan als vrouw. Er kunnen écht dingen beter en geloof me: ik ben strijdbaar om die dingen te veranderen. Maar laten we alsjeblieft niet vergeten te omarmen wat we wél hebben, want je weet nooit wanneer het plotseling weg is.