Blote dummybillen

Jaren geleden maakte mijn moeder mee dat er op de crèche waar zij werkte een baby moest worden gereanimeerd. Ik ging vaak langs bij haar werk om met de kindjes te spelen en een tosti met ze te eten. Die baby had ik vastgehouden. Ik zal haar gezicht nooit vergeten. Hoewel deze heftige gebeurtenis mij helder voor ogen stond tijdens de les ‘Basic Life Support kinderen en baby’s’, kreeg de les al snel een luchtige wending.

Een van mijn medestudenten pakte de kinderdummy op om te demonstreren hoe je een buikstoot geeft aan een kind van ongeveer 10 jaar oud. Maar toen hij de dummy van het bed tilde, gleed het broekje van de dummy af en waren de robotachtige blote billen van de pop ontbloot. Spontaan lag de hele groep in een deuk. Tranen met tuiten heb ik gelachen. Niet omdat het nou zo’n leuk en prettig onderwerp is – integendeel. Misschien gebeurde dit júíst omdat het zo’n zwaar onderwerp is. Zodat onze jonge, onervaren doktersbreinen in staat waren om te ‘copen’ met een dergelijke situatie.

Toen ik vervolgens met een groepsgenoot aan het oefenen was met het reanimeren van een baby, vertelde hij dat zijn moeder ooit een buurjongetje ondersteboven had gehouden (wellicht zelfs heen en weer geschud) omdat deze aan het stikken was in een stuk brood. Dat leverde het gewenste resultaat op – de zwaartekracht trok het brood eruit, en de jongen leefde nog lang en gelukkig. Mijn groepsgenoot deelde het verhaal met de rest, waarop de student-assistent concludeerde: ‘Iets doen is altijd beter dan niets doen!’ Kortom: het was een waardevolle en onverwacht opbeurende les.