Het leven ligt niet in ónze hand

Augustus 2019. Laatste poli bij de gynaecologie. Vanwege de vakantietijd en de daaraan verbonden schaarste aan poli’s, besluit ik tot het participeren in een GUO-spreekuur. Oftewel: zitten, kijken en vooral proberen niet in slaap te vallen (op vrijdagmiddag en met een lichtsterkte van 0,0001 lux).

Een van de GUO’s mondt uit in een slechtnieuwsgesprek. Of bestaat een ‘slechtstnieuwsgesprek’ ook? Want dan noem ik het liever zo. ’t Is niet het eerste moeilijke gesprek waar ik bij ben. Wel het verschrikkelijkste. Wat precies maakt dat dat zo is, weet ik niet. Het jonge leven dat ermee gemoeid is? De lijst aan opties die precies nul items lang is? Of de volslagen machteloosheid die gevoeld wordt door iedere partij? Ach, het doet er ook niet toe... De diagnose is rond, de wanhoop zichtbaar en de nabije toekomst van ouders verdwenen. Secondenlang wordt er niets gezegd. Een enkele keer wordt de stilte doorbroken door een snik, die snel wordt afgesneden alsof ie er niet mag zijn. Ik ben blij dat de gynaecoloog me vraagt voor beide ouders wat water te halen. Onderweg kan ik niet voorkomen dat enkele tranen de impact van dit nieuws ook voor mij duidelijk maken. Zoals vele dingen nieuw zijn voor de co, is wat hier gebeurt dat ook. Dit raakt me écht. Twee tranen worden er drie, vier, acht. Wat een afschuwelijk vak hebben we soms toch.

Een tijd lang na dit consult heb ik nog gedacht aan deze ouders en hun kindje. Hun kindje, dat zij waarschijnlijk nooit levend zouden ontmoeten, maar in hun hart altijd zou blijven leven. Stiekem had ik nog gehoopt dat onze gynaecoloog het verkeerd had gezien. Dat een van de meer gespecialiseerde centra toch een behandeling had. Een waarvan wij nog nooit hadden gehoord of zo. Dat dat onzin was, wist ik ook wel… Maanden kropen nadien voorbij. Oude gedachten maakten plaats voor nieuwe en nieuwe herinneringen namen de plaats van oude in. Ook die aan hen.

December 2019. Eerste dag bij de kindergeneeskunde. Vol enthousiasme begin ik aan mijn week op de neo. De meeste baby’s liggen er slechts kort, met voedingsproblemen of ondertemperatuur, een enkeling vanwege prematuriteit. Én zij. Een meisje met een lange voorgeschiedenis. Langer dan de mijne. Veel te lang voor een kindje van haar leeftijd.

Terwijl de arts-assistent een van de zuigelingen onderzoekt, valt mijn oog op een moeder die ik vaag herken. En opeens vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Want zij, zij is de vrouw die eerder tegenover me zat in kamer 8 op de gynaecologie; haar dochter het kindje dat we geen kans gaven. Het lichamelijk onderzoek van onze zuigeling heb ik zo goed als volledig gemist. Maar iets veel mooiers ben ik rijker: een blik van intense liefde, een moederhand op dat lijfje dat al zoveel mee heeft moeten maken. Hoeveel nieuwe herinneringen de tijd me ook gaat brengen, deze zal nooit worden verdrongen. En ik besef: de toekomst ligt niet in ónze hand. Het leven al helemaal niet. Wat een bijzonder vak hebben we soms toch.