De kracht van het kinderbrein

Het is tegen het eind van de middag als ik een jochie van een jaar of 10 op de SEH zie. Hij is van de trampoline gevallen en heeft zijn been gebroken. Het is midden in de zomervakantie, een flinke tegenvaller dus. Dat wordt een tijd niet meer zwemmen, want dat been moet in het gips...

In geuren en kleuren vertelt hij wat er gebeurd is. En of hij pijn heeft nu? ‘Neu, dat valt wel mee.’ Gelukkig is papa mee, en natuurlijk niet te vergeten: zijn knuffel, ‘Beer’. Ik print de röntgenfoto uit. Samen gaan we op zoek naar de boosdoener, het breukje in het bot van zijn onderbeen.

Omdat we nog in afwachting zijn van het officiële verslag van de radioloog, vertel ik hem dat er sowieso gips omheen moet, maar dat ik nog niet weet hoe hoog dat gips precies zal zijn. Misschien tot halverwege het onderbeen, misschien wel tot zelfs iets onder de knie. Ik denk alleen maar: wat een pechvogel, die kan niet meer terug naar zijn zomerkamp en begint het nieuwe schooljaar op krukken. Maar dit jochie denkt daar heel anders over. Zijn positiviteit overtreft al mijn verwachtingen en laat me zien hoe je er ook over kunt denken, want hij zegt glunderend: ‘Maar bij een hoger gips kunnen er meer namen op.’ En zo is het maar net.