Arts krijgt elf jaar celstraf voor poging tot moord op dochtertje

Een arts is veroordeeld tot elf jaar onvoorwaardelijke celstraf wegens poging tot moord op haar pasgeboren dochter. De rechtbank weegt in de hoogte van de strafmaat mee dat zij arts is, en tijdens haar misdaad in opleiding was tot specialist.

Volgens de rechtbank is bewezen dat de arts de gekolfde moedermelk voor haar dochter stelselmatig verdunde en daar loperamide aan toevoegde. Die melk leverde zij af bij het ziekenhuis waar haar prematuur geboren dochter vlak na haar geboorte in 2020 voor enkele weken was opgenomen. De opzettelijk verdunde en met medicatie besmette moedermelk leidde tot hartritmestoornissen, gewichts- en ademhalingsproblemen bij het kind.

Moedermelk

De rechtbank rekent het haar zwaar aan dat zij artsen en verpleegkundigen ernstig misleidde ‘door zich voor te doen als een bezorgde moeder die het beste voor haar kind wilde doen door te kolven en de moedermelk in te leveren voor haar dochter’. Het feit dat de moeder arts is, inmiddels volledig arbeidsongeschikt verklaard, vindt de rechtbank ook van belang bij de strafmaat. Zo rust op haar beroep ‘de verplichting respect voor het leven te hebben, lijden te verlichten en geen schade toe te brengen’, aldus de rechtbank.

De opgelegde straf is even hoog als geëist door het Openbaar Ministerie (OM). Het OM vond echter ook dat er voldoende bewijs was dat zij haar in 2016 geboren zoontje zwaar heeft mishandeld. Daar sprak de rechtbank haar vrij van. Voor de hoogte van de straf heeft dit verschil in opvatting niet uitgemaakt.

Toerekeningsvatbaar

Waarom de moeder probeerde om haar dochter te vermoorden en in welke psychische toestand zij dit zou hebben gedaan is volgens de rechtbank ‘grotendeels in nevelen gehuld’ gebleven. Zij wordt wel volledig toerekeningsvatbaar geacht. Of er sprake was van bewezen ‘kindermishandeling door falsificatie’, ofwel ‘pediatric condition falsification (PCF)’ laat de rechtbank in het midden.

In haar oordeel verwijst de rechtbank wel naar de zaak van 2023 waarin een moeder veroordeeld werd voor doodslag op haar 11-jarige zoon. Daar was bij de moeder sprake van ‘münchhausen-by-proxysyndroom (MBPS)’, hetgeen leidde tot een verminderde toerekenbaarheid. MBPS is overigens een term die niet meer gebruikt wordt; factitious disorder imposed on another (FDIA) is de diagnose bij de ouder, PCF is de diagnose bij het kind.