Tarieven

Sinds drie jaar staan de tarieven van de huisartsen op de nullijn. Het behouden van die nullijn, bij sterk oplopende kosten, is steeds gepresenteerd als overwinning. Maar vrij naar Pyrrus zeg ik u: nog een paar van zulke overwinningen en we zijn failliet. Gezien de vorige jaren verwacht ik nu zo’n beetje van het ministerie van VWS of van de NZa, ingefluisterd door ZN, een oekaze waarin verlaging van de tarieven wordt aangekondigd.

Reden: hun eenzijdig afgekondigd budget is niet hoog genoeg om daarin onze almaar stijgende werklast te krijgen uitgevoerd. Waarna we, na harde onderhandelingen, wederom een jaar victorie kunnen kraaien omdat we niet eens de inflatie volgen.

Ik vraag de LHV om, nu dit is voorspeld, proactief in actie te komen. Dit is namelijk wat er ongeveer zal gebeuren. Duf zitten wachten tot er wordt geschoten en dan alsnog proberen te bukken, is geen optie. Moeten huisartsen dan werkelijk gaan dreigen met patiëntenstops en wachtlijsten alvorens men wakker wordt?

Voordat men snapt dat je niet constant meer werk in hetzelfde budgettaire vat kunt gieten? En alvorens wordt begrepen dat we geen onbezoldigde voorpost van de verzekeraars zijn om al hun onzinnige ideeën en de gevolgen daarvan aan hun verzekerden uit te leggen? Moeten we echt weer de barricaden op? De ergernis begint in huisartsenland inmiddels weer flinke proporties aan te nemen.

Streefkerk, juli 2008

B. Bruijn, huisarts