Kleinzerige mannen

Het einde van mijn opleiding tot huisarts kwam in zicht. Ik, een vriendelijke en altijd goedvoorbereide en zachtaardig dokter, kreeg te maken met een man die al een hele tijd niet meer had kunnen plassen. Ik besloot te zorgen voor een opluchting: een blaaskatherisatie.

Ik realiseerde me echter dat ik nog nooit had gezien hoe een blaaskatheter moest worden ingebracht, laat staan dat ik het zelf al eens had gedaan. Met een wisselende blik naar het onderste gedeelte van de romp en naar het materiaal voor het katheter dat ik al had klaargelegd, bedacht ik dat het allemaal niet zo moeilijk kon zijn. Ik ging aan de slag.

Enigszins verontrust door de pijnuitingen van mijn patiënt riep mijn opleider vanachter de deur of het ging. ‘Ja hoor’, luidde mijn antwoord, terwijl ik met enige kracht de katheter langs de sfincter duwde. Ach mannen, dacht ik. 

Na de ‘opluchting’ voor de patiënt ruimden mijn opleider en ik de behandelkamer op voor de volgende patiënt. Opeens houdt mijn opleider lachend geleispuit in de lucht die nog bijna gevuld is. ‘Ja’, zei ik, ‘zonde. Ik snap ook niet waarom zo’n grote spuit met zo veel glijmiddel is gevuld. Een toefje op de tip van de katheter is toch genoeg?’ Voor hen die het nog niet weten: de gehele inhoud van de spuit met verdovend glijmiddel moet in de penis worden gespoten.

Sasja Verhoeff, huisarts

Alle lezersbijdragen uit Het imago van de dokter