‘Ik ben niet zwanger!’

De jongedame die per taxi arriveerde in het ziekenhuis waar ik mijn coschap liep, was dusdanig duidelijk in partu dat de portier riep ‘verloskamers rechtsaf’. Toen zij daarop gilde ‘ik ben niet zwanger’, haalde hij zijn schouders op. ‘Spoedeisende hulp linksaf.’ Waarschijnlijk was dit de kortste SEH-opname in tijden.

Op de afdeling verloskunde kreeg ik de opdracht ‘iets’ van een medische en zwangerschapsanamnese boven tafel te krijgen. Dat viel niet mee. Het naar later bleek amper 20-jarige kapstertje was compleet over haar toeren en krijste de boel bij elkaar. Verpleging en oudste assistent verlieten al snel de kamer, iets roepend van ‘we komen zo wel weer’. Dat duurde en duurde.

Mijn standaardlijstjes afnemen zat er niet in: te veel paniek, weinig tijd en door al het geschreeuw was er geen gewoon gesprek mogelijk. Na enkele vruchteloze pogingen flapte ik eruit ‘en nu je bek houden en luisteren!’ In de verblufte stilte die volgde, was een minianamnese mogelijk. Gezond? Ja. Roken? Ja. Medicijnen? Nee. Gevaarlijke stoffen? Tja, ze was kapster. Gegevens over zwangerschapsduur en verloop ontbraken volledig. Achteraf gezien was ze wel behoorlijk aangekomen. En nee, ze had niet aan een zwangerschap gedacht toen haar menstruatie uitbleef. De ochtend voor de bevalling had ze nog gewoon geknipt.

De weeënactiviteit en paniek gingen gelijk op. Toen het schreeuwen echter ophield, ze mijn hand greep en iets deed wat op persen leek, sloeg bij mij de paniek toe. Waar bleven verdorie die stafleden?! Ik had alleen nog maar een keer naar een bevalling gekeken, met de handen op de rug.

Volledig in strijd met de regel ‘laat een barende vrouw nooit alleen’ verliet ik de verloskamer, om pal achter de deur het team aan te treffen, wachtend tot ik ze kwam halen. Mijn inschatting bleek te kloppen: volledige ontsluiting en persweeën. ‘Jij hebt een band, dus doe jij die bevalling maar’, kreeg ik te horen. Stijf van de adrenaline, met een geruststellende coachende assistent achter me, kletste en commandeerde ik en hielp een mooi en gezond nieuw mensje ter wereld.

Het kapstertje bleef een week op sociale indicatie voordat haar twijfels over haar moederschap verminderden. Ze vertrok als stralende nieuwbakken moeder met haar nieuwgeborene, naar haar kamertje driehoog-achter.

Joanneke van der Nagel, psychiater

Lezersbijdragen Bijzondere bevalling