Het blauwe koppie

Het was ongeveer 1985. Ik was al even bezig om werk te vinden, maar het leek alsof niets wilde lukken. Ik besloot een ingezonden brief te schrijven naar Medisch Contact met een oproep om hulp.

Kort daarna kreeg ik een reactie uit het Brabantse plaatsje Waspik. Huisarts Van Bentum nodigde mij uit om te komen werken in een apotheekhoudende triopraktijk. De drie huisartsen deden ook bevallingen. Ik had verscheidene gesprekken met de nieuwe collega’s. We maakten onder meer afspraken over de bevallingen. Bij iedere bevalling die ik deed, mocht ik een van hen bellen als ik vragen had of problemen voorzag.

Mijn ‘onvergetelijke’ bevalling begon zoals de meeste bevallingen: ’s nachts. Het was volgens mij haar eerste kind. Ik had de zwangerschap niet begeleid maar dit gezin wist van mijn aanwezigheid in deze praktijk en mijn opleidingsniveau. Ik had moeder en foetus regelmatig gecontroleerd er waren geen problemen.

Tot het moment dat de weeën zeer frequent achter elkaar kwamen, vond ik het niet nodig om een van de drie mannen erbij te roepen. Bij vaginaal touche met nog een randje belde ik Jan Zijlmans. Een nuchtere, wat stille collega met een snor, op wie ik volledig vertrouwde. Hij kwam meteen en stond gedurende de rest van de partus met zijn armen over elkaar en liet mij alles doen wat ik nodig achtte voor een goed lopend bevalling. Zijn antwoorden waren kort maar duidelijk en mijn vertrouwen in mijn kunde groeide zienderogen.

Bij volledige ontsluiting en persdrang mocht mevrouw meepersen. Na driekwartier kwam het hoofdje. Voorzichtig liet ik het hoofd geboren worden. Maar toen begon de ‘ellende’ want meer dan het hoofdje kwam er niet. Vader stond achter me met een voor die tijd moderne videocamera, alles te filmen. Het koppie werd alsmaar blauwer en ik had het gevoel dat het zweet van mijn lichaam droop. Collega Zijlmans gaf alleen maar goedkeurende knikjes. Voorzichtig het achterste armpje te voorschijn gehaald en daarna de voorste. Jan knikte alleen maar goedkeurend. De rest ging voorspoedig en het resultaat was een huilende zoon op moedersbuik die nog moest worden afgenaveld en een vader die maar bleef filmen, terwijl ik toch wel enig applaus verwacht had na dit huzarenstukje van hogere verloskunde.

’s Nachts nadat de dienst erop zat, met een borrel bij Jan thuis, vroeg ik hem waarom hij niets had gedaan. Hij zei: ‘Je deed alles wat nodig was’. De volgende dag zag ik de video met dat blauwe koppie. De ouders waren zeer dankbaar. En ze waren trots op hun zoon en de mooie video-opname. Zij hebben nooit in de gaten gehad in welk zwaar weer ik mezelf voelde. Achteraf gesproken was er waarschijnlijk sprake van een schouderdystocie.

G. Leo Nijessen, huisarts

• Lezersbijdragen Bijzondere bevalling