‘Goedendag, de dokter…!’

Vanwege een levensreddende actie had ik als jonge aankomende huisarts in korte tijd een goede naam opgebouwd in het kleine dorp. Kisten appels, peren, zelfs hele struiken boerenkool nam ik enthousiast van de dorpelingen in ontvangst. Tijdens mijn visiteronden blééf ik terugzwaaien naar vriendelijk zwaaiende en claxonnerende mensen.

Totdat ik dacht weer een zogenaamde levensreddende actie te moeten uitvoeren. Ik stond voor de deur van een bejaarde, zelfstandig wonende vrouw. Deze voor mij nog onbekende oudere dame voelde zich zo nu en dan onwel worden. Na een aantal malen bellen, probeerde ik de zijdeur. Op slot. Turend door het grote woonkamerraam zag ik niemand.

Gezien de reden van de visite, bedacht ik me ongerust dat ze wel eens ergens in haar huis op de grond zou kunnen liggen. Ik besloot om het huizenblok heen te lopen om zo aan de achterkant van haar woning te komen. Helaas zag ik door het slaapkamerraam niets. Hard slaan op de ruit bood ook geen soelaas. Wel zag ik een kantelraam openstaan.

Na een klein moment van twijfel wurmde ik mijn tas, mijn arm en mijn hoofd door de opening. Bij het verplaatsen van mijn been raakte ik de haak van de raam, waardoor het dichtviel. Op dat moment zag ik een rollator de kamer binnenkomen, met daarachter een oudere vrouw. Zij schrok zichtbaar en hoorbaar toen ze mij in mijn benarde positie aantrof. Ik zette mijn beste glimlach op: ‘Goedendag mevrouw Janssen, de dokter…!’

Sasja Verhoeff, huisarts

Alle lezersbijdragen Het imago van de dokter