De Mont Ventoux

In de vrije weken voorafgaand aan mijn coschap gynaecologie/verloskunde in 1994 fietsten mijn vriend en ik naar Barcelona. Net over de taalgrens in België viel ik tijdens een afdaling op het asfalt. Vanwege een hoofdwond en een posttraumatische amnesie bleef ik een nachtje in het ziekenhuis in Malmedy.
Einde fietstocht, dachten we in eerste instantie. Maar na een weekje bijkomen op een camping in de buurt, besloten we in rustig tempo toch verder te fietsen. In rustig tempo betekende geen cols, geen bergen. Tot we langs de Mont Ventoux fietsten. Dat leek zo’n onbenullig bergje in een vlak landschap, dat we die niet links konden laten liggen.

Met één bidon water en vol bepakking gingen we midden op de dag, in volle zon en hitte de berg over. Dat heb ik geweten… Helemaal kapot kwam ik uren later aan op de top. In mijn beleving was dit de zwaarste berg die ik ooit per fiets heb bedwongen.
Barcelona haalden we niet, maar wel de Côte d’Azur en we waren apentrots.

Daarna begon mijn coschap gynaecologie/verloskunde. De kunst was er twaalf te ‘halen’. Een van mijn eerste bevallingen was van een leuk stel; de vrouw beviel van haar eerste kind. Ze had het zichtbaar erg zwaar. Haar man, liefdevol aanwezig, probeerde haar op te beuren: ‘Je kunt het, kom op, weet je nog, je bent ook de Mont Ventoux over gefietst!’ Waarop zij pufte: ‘Maar dit is veel zwaarder!’
Een paar uur later bracht ze een prachtige zoon ter wereld en was het leed snel geleden.

Hoewel ik me na deze bevalling afvroeg of ik ooit nog wel moeder wilde worden, kreeg ik later vier kinderen. Bij elke eigen bevalling moest ik terugdenken aan de uitspraak van deze barende vrouw.

Irene Groenewegen, huisarts

• Lezersbijdragen Bijzondere bevalling