Trots

We zijn allemaal lid van een wetenschappelijke beroepsvereniging. Vaker zal ik het juist hebben dan mis als ik stel we ook allemaal niet naar de algemene ledenvergadering gaan van deze vereniging. De meesten van onze geloven dat wel. Wiens bestuurstermijn wordt verlengd? Gaat de contributie weer iets omhoog? Hoe dicht zaten de uitgaven dit jaar op de begroting? Ook bij ons is het een steevaste harde kern die de meeste vergaderingen bezoekt (waarvoor veel dank!). Maar waarom dat recent toch anders was volgt hieronder.

Voor wie het bedrijfsartsenland een beetje kent zal het ondertussen geen nieuwe informatie zijn dat er een drastisch tekort aan deze artsen dreigt. Nu er in Den Haag druk gesproken en gerapporteerd wordt over ons hele stelsel van arbeidsgerelateerde zorg en sociale zekerheid, is dit moment de uitgelezen kans om kritisch te kijken naar de positie van de bedrijfsarts in dit landschap.

Ik wil een beroepsvereniging voorzitten die niet vóór haar leden beslist, maar mét haar leden

Al eerder riep ik eenieder op dit gesprek te openen. En dat geldt net zozeer voor de andere artsenvakken. Want een dreigend tekort aan zorgprofessionals is niet uniek voor de bedrijfsgeneeskunde. Hoe vaak staat u stil bij de toekomst van uw vak en hoe vaak heeft u het daarover met uw collega’s, praktijkgenoten, maatschap, intervisiegroep? In onze beroepsgroep betekende die oproep het startschot van een traject waarin in eerste plaats vooral het net opgehaald werd. Ik wil een beroepsvereniging voorzitten die niet vóór haar leden beslist, maar mét haar leden.

Recentelijk was het sluitstuk van de fase van informatie vergaren een ledenconferentie. Het resultaat? Op procesniveau: Ruim driehonderd leden die op een vrije avond – zonder accreditatie – naar Vianen wilden komen of digitaal aanhaakten. Waar ruimte was voor kletsen en een lach, maar vooral ook heel serieus gewerkt is. Op productniveau: flappen vol input op de door het bestuur ingebrachte stellingen.

Ik ben er trots op dat we als beroeps­vereniging platform kunnen zijn voor dit gesprek. Dat we dit continu aanjagen en faciliteren.

Ik ben ook trots op de leden die zich geroepen voelden zich actief in dit gesprek te mengen, in het bijzonder ook op de grote groep aiossen, die lange tijd juist ondervertegenwoordigd waren in het actieve deel van de vereniging.

Hoe nu verder?

We hebben een beetje mogen dromen over hoe ons werk eruit zou moeten zien.

Ik hoop van harte dit met gepaste trots te kunnen presenteren op onze congresdagen in mei. Dan hebben we haarscherp wat onze positie zou moeten zijn en waarom. Met de constatering dat we daar nu nog niet zijn, is de volgende hamvraag hoe we daar gaat komen.

Maar met de uitgeschreven koers op zak durf ik de beren op de weg best te trotseren. Er zijn vast praktische drempels, stakeholders met andere belangen, lastige wetten en beklemmende regels. Maar Rome is ook niet in één dag gebouwd.