Laat de vlam niet doven

Van de aiossen en medisch specialisten is 95% trots op het werk. Nog eens 92% is enthousiast over zijn baan. En maar liefst 86% gaat met plezier naar z’n werk. De uitkomsten van de tweede editie van de Loopbaanmonitor Medisch Specialisten, die de Federatie Medisch Specialisten, De Jonge Specialist en de LAD vorige week naar buiten brachten, maken één ding zichtbaar: de bevlogenheid onder (toekomstig) medisch specialisten is hoog.

Dat betekent niet dat het allemaal rozengeur en maneschijn is in ons vak. Ik denk dat niemand verrast was over de uitkomsten die uit dezelfde loopbaanmonitor naar voren kwamen. De bevlogenheid staat namelijk onder druk, onder andere door de lange werkdagen, de regeldruk en doordat de beschikbare tijd niet altijd toereikend is om patiënten de aandacht te geven die ze verdienen. ‘Veel te vaak wordt mijn dag gevuld met brandjes blussen, waardoor kwaliteitszaken te weinig aandacht krijgen’, geeft een van de respondenten aan. Een ander zegt: ‘Arts zijn is een prachtig vak, maar het moet steeds efficiënter. Dit maakt ons werk minder leuk.’ En een derde: ‘Ik houd van mijn werk, maar niet van de vorm waarin het is gegoten.’ De signalen zijn duidelijk: artsen zetten zich vol enthousiasme in voor het leveren van kwalitatief goede zorg, maar de structuur en omstandigheden waarbinnen we dat moeten doen maken het er niet leuker op.

De uitdaging is dus om een situatie te creëren waarin die knelpunten ons niet langer in de weg zitten en de vlam niet dooft. Gelukkig geven de uitkomsten van deze loopbaanmonitor daarvoor waardevolle aanknopingspunten. Zo geeft bijna de helft van de aiossen en medisch specialisten aan nu meer dan 46 uur per week te werken, terwijl bijna vier op de tien respondenten een werkweek van 36-40 uur het meest wenselijk vinden. Aan cao-tafels gaan we de komende tijd aan de slag om te kijken hoe we invulling kunnen geven aan de wens tot normalisering van de arbeidsduur.

De bevlogenheid staat onder druk

Zo zijn er meer uitkomsten die we aangrijpen voor nieuw beleid of die we adresseren bij beleidsmakers, zorgbestuurders en zorgverzekeraars. Intussen vind ik het fijn te signaleren dat artsen ook zelf niet stilzitten om een verandering in gang te zetten. Zo is de animo om mee te doen aan ons project Gezond en veilig werken om zélf de werkcultuur te veranderen, hoog. Bij de nulmeting die we doen bij iedere artsengroep die we begeleiden, komen steevast de overwerkcultuur, regeldruk en het zorgsysteem als knelpunten naar voren. Natuurlijk moet er iets gebeuren om die op te lossen, maar tegelijkertijd moeten we ons er ook niet door laten weerhouden om zelf dingen te doorbreken. Een van de artsen die meedoen aan ons project zei het in een interview heel treffend: ‘Af en toe moet je durven springen. Het was een eyeopener om te ervaren dat dingen soms anders kunnen dan je zelf denkt.’ Ik geloof er persoonlijk in dat we samen het verschil kunnen maken. Zodat we de passie, die ons allemaal drijft, een hele loopbaan lang vasthouden.